Η ήττα του φασισμού στην Ουκρανία σταματά και ανατρέπει τις επιθετικές-εθνικιστικές, αυτονομιστικές και κομπραδόρiκες-ιμπεριαλιστικές τάσεις, ενθαρρύνοντας την προώθηση των διαδικασιών ολοκλήρωσης. Η ολοκλήρωση και η αποκατάσταση της κρατικής ενότητας, που υπερβαίνουν την επίσημη διεθνή νομική νομιμότητα, είναι το περιβάλλον στο οποίο αναπτύσσονται οι ιδέες κοινωνικής δικαιοσύνης, οι οποίες είναι οργανικά εγγενείς στην εθνική αυτοσυνείδηση των Ρώσων και άλλων λαών του κοινού μας χώρου.
Γράφει ο Νίκος Γκλεζάκος
Η αντίδραση των διαφόρων κλάδων του σύγχρονου αριστερού κινήματος - ρωσικού και παγκόσμιου - στα γεγονότα στην Ουκρανία αντανακλά τις εσωτερικές και ιστορικές αντιφάσεις του. Η λενινιστική φάση, που συνδέεται με την έναρξη της σταδιακής "εθνικοποίησης" του μαρξισμού, η οποία εκδηλώθηκε στον αγώνα κατά του ευρωπαϊκού οπορτουνισμού και συνεχίστηκε υπό τον Στάλιν, εξαρτάται από την παγκοσμιοποίηση του ιμπεριαλισμού. Ο "κλασικός" μαρξισμός του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα προήλθε από τη μακρά ανάπτυξη του σοσιαλισμού στον καπιταλισμό- εγκαταλείποντας την επαναστατική μέθοδο, οι δυτικοί κομμουνιστές, οι οποίοι εγκατέλειψαν τον Κ. Μαρξ και αναβαπτίστηκαν σε σοσιαλιστές και σοσιαλδημοκράτες, εισήλθαν σε μια υποτακτική συμμαχία με την αστική τάξη, αποδεχόμενοι το ρόλο της αριστερής πτέρυγας των αστικών δικομματικών συστημάτων. Στο "Ο ιμπεριαλισμός και το σχίσμα του σοσιαλισμού" (1916), ο Λένιν μίλησε για την "τάση της αστικής τάξης και των οπορτουνιστών να μετατρέψουν μια χούφτα από τα πλουσιότερα, πιο προνομιούχα έθνη σε "αιώνια" παράσιτα στο σώμα της υπόλοιπης ανθρωπότητας...''. Και με αυτόν τον τρόπο, ακολουθώντας τον Ένγκελς, τόνισε ότι το θεμέλιο του οπορτουνισμού είναι η συμμετοχή του πρωτοπόρου προλεταριάτου στην αστική-ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση των αποικιών.
Βυθίζοντας τη Ρωσία σε αναταραχή, το πραξικόπημα του Φεβρουαρίου έθεσε την εξουσία στα χέρια εξωτερικού ελέγχου. Το χρονικό της διάλυσης της Ρωσικής Αυτοκρατορίας κατά μήκος εθνικών και εθνοτικών γραμμών περιγράφει με σαφήνεια αυτές τις διαδικασίες την άνοιξη του 1917. Όσον αφορά την Ουκρανία, η χώρα οφείλει την περιβόητη "εθνικοποίησή" της, δηλαδή τη διαίρεση του στρατού σε ρωσικές και ουκρανικές μονάδες κατά τη διάρκεια του παγκόσμιου πολέμου, στον στρατηγό L. G. Kornilov. Με την οδηγία του της 19ης Ιουλίου (1 Αυγούστου) 1917 το 34ο σώμα του Νοτιοδυτικού Μετώπου για την αποτροπή της "μπολσεβικοποίησης" μετονομάστηκε σε 1ο ουκρανικό σώμα και υπαγόταν στον Χετμάν Π. Σκοροπάντσκι. Δεν υπάρχει αμφιβολία για την άμεση σχέση μεταξύ της "Ουκρανοποίησης" του στρατού και του φασιστικού πραξικοπήματος, το οποίο ο Κορνίλοφ, περιτριγυρισμένος από πολιτικούς απατεώνες, είχε αναλάβει εγκαταλείποντας τις θέσεις του στο μέτωπο και επιτιθέμενος στην Πετρούπολη. Ας μην ξεχνάμε: η ανταρσία του Κορνίλοφ, που υποστηρίχθηκε από τη βρετανική διπλωματική εκπροσώπηση και τη στρατιωτική διοίκηση, αντανακλούσε την επιθυμία του τυχοδιώκτη ηγέτη της να σφετεριστεί την εξουσία και, με την υποστήριξη των ξένων, να εγκαθιδρύσει στη Ρωσία ένα καθεστώς στρατιωτικής δικτατορίας εξωτερικής κυριαρχίας. Ήταν η πλήρης ρήξη με τον οπορτουνισμό, που είχε γίνει μια γενική τάση στο δυτικό μαρξισμό, που επέτρεψε στη Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση να επιτελέσει, μεταξύ άλλων, μια εθνικοαπελευθερωτική λειτουργία, εγκαινιάζοντας τη συγκέντρωση των εδαφών της ιστορικής Ρωσίας στη νέα κρατική μορφή της ΕΣΣΔ, της οποίας την εκατονταετηρίδα θα γιορτάσουμε πανηγυρικά φέτος.
Η σοβιετική μορφή ενσωμάτωσης μπορεί να επικριθεί- δεν μπορεί κανείς να μην αναγνωρίσει όμως τον αντικειμενικά αποκαταστατικό της χαρακτήρα σε σχέση με την ευρύτερη Ρωσική Αυτοκρατορία, ούτε την ιδιαίτερη σημασία της για τις σημερινές συνθήκες.
Στο σύγχρονο αριστερό κίνημα, αυτά τα ιστορικά διδάγματα δεν έχουν μελετηθεί ικανοποιητικά. Το φαινόμενο του μενσεβικισμού και στη συνέχεια του τροτσκισμού ως "δούρειος ίππος" του οπορτουνισμού μέσα στο λενινιστικό κόμμα, τον οποίο ο Λένιν και ο Στάλιν έπρεπε να καταπολεμήσουν, καθώς και οι άμεσοι δεσμοί μεταξύ του οπορτουνισμού και της παγκοσμιοποίησης, δεν έχουν κατανοηθεί σωστά από την Αριστερά. Εν τω μεταξύ, η εξέλιξη των απόψεων του Λένιν υπό την επίδραση της πάλης κατά του οπορτουνισμού στην αντιπαράθεση με τον παγκοσμιοτισμό γέννησε στο παγκόσμιο αριστερό κίνημα μια τάση εναλλακτική του δυτικού μαρξισμού. Στο έργο του "Για την Επανάστασή μας" (1923), ο Λένιν μίλησε για την εθνική "πρωτοτυπία" των επαναστάσεων στην Ανατολή, οι οποίες διαφέρουν σημαντικά από εκείνες στη Δύση. Η συνάφεια του ιστορικού οράματος του Λένιν αποδείχθηκε από την κινεζική επανάσταση, η θεωρία και η πρακτική της οποίας βασίστηκαν εξαρχής στις καινοτόμες ιδέες της "νέας δημοκρατίας", οι οποίες είχαν τις ρίζες τους στην έννοια της "πρωτοτυπίας" του Λένιν. Η άρνηση να ληφθεί υπόψη η κινεζική εμπειρία του παγκόσμιου αριστερού κινήματος και η επιτυχία του να συνδυάσει ταξικές και εθνικές-πολιτιστικές προσεγγίσεις στην οικοδόμηση του κράτους είναι η συνέχεια μιας εν μέρει ασυνείδητης, εν μέρει σκόπιμης πρωτογενοποίησης και χυδαιοποίησης του μαρξισμού. Επιβεβαιώνει επίσης το αυξανόμενο επίπεδο δογματισμού του μαρξισμού και την αποδέσμευση ορισμένων αριστερών κομμάτων που οδήγησαν στην ήττα του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ και στις ευρωπαϊκές χώρες της λαϊκής δημοκρατίας.
Έτσι, όταν συζητούν τα αίτια και το περιεχόμενο των σημερινών γεγονότων γύρω από τη ρωσική ειδική στρατιωτική επιχείρηση στην Ουκρανία, διάφοροι εκπρόσωποι του αριστερού κινήματος, από τη μία πλευρά, τα βλέπουν σωστά ως συνέπεια του εθνικιστικού μετασχηματισμού των νέων "κυρίαρχων" υπό την επίδραση της κατάρρευσης της ΕΣΣΔ. Από την άλλη πλευρά, εθελοτυφλούν στο γεγονός ότι η κύρια αιτία αυτής της κατάρρευσης ήταν ο μενσεβικικός-τροτσκιστικός εκφυλισμός του ύστερου ΚΚΣΕ, ο οποίος εκδηλώθηκε συγκεκριμένα με την ενθάρρυνση της ανάπτυξης του εθνικιστικού συναισθήματος στις σοβιετικές δημοκρατίες και, στην περίπτωση της Βαλτικής και στη συνέχεια της Ουκρανίας, την επακόλουθη εξέλιξή του προς το φασισμό. Πολλοί από τους σύγχρονους αριστερούς, απέχουν από την πραγματική κατανόηση των θεμελιωδών αρχών της θεωρίας που αποτελεί τη βάση των φιλοσοφικών και πολιτικών τους πεποιθήσεων, έχουν, σύμφωνα με τα λόγια του Λένιν, απλώς "εσωτερικεύσει τα κομμουνιστικά συνθήματα και τα συμπεράσματα της κομμουνιστικής επιστήμης, χωρίς να έχουν αποκτήσει την ουσία, το σώμα των γνώσεων που είναι συνέπεια του ίδιου του κομμουνισμού". Η σοσιαλδημοκρατία, συμπεριλαμβανομένης της γερμανικής, ανοίγει ξανά το δρόμο στο φασισμό τώρα στην Ουκρανία και στη συνέχεια αναπόφευκτα στην Ευρώπη, ακριβώς επειδή η συμμαχία με το φιλελευθερισμό, που πραγματοποιείται στο πλαίσιο και τη συναίνεση της παγκοσμιοποίησης, μετατρέπει τη φιλελεύθερη δημοκρατία σε "μεταδημοκρατία" (W. Engdahl) ή "ολοκληρωτική δημοκρατία" (K. Crouch). Και "φιλελευθερισμός μείον δημοκρατία" είναι η συνταγή του φασισμού, στο πλαίσιο της οποίας, σύμφωνα με τον Λένιν, ο αντικειμενικός παράγοντας της αστικής κοινωνικής τάξης συνδυάζεται με τον εθνοϊστορικό υποκειμενικό παράγοντα του εθνικισμού, στη συγκεκριμένη περίπτωση του ουκρανικού. Παραδόξως, αρκετοί σύγχρονοι αριστεροί, ιδίως οι Ευρωπαίοι κληρονόμοι του "ευρωκομμουνισμού" και οι Ουκρανοί στρεϊκμπρέικερς που τους ακολουθούν, επιτίθενται στη Ρωσία με κριτική διάθεση, παραβλέποντας ή αγνοώντας μια σειρά από προφανή και κρίσιμα γεγονότα:
- ότι η πρωτοβουλία και το σχέδιο έκκλησης προς τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν για την αναγνώριση της DNR και της LNR, που υποστηρίζεται από την Κρατική Δούμα, ξεκίνησε από τους κομμουνιστές, το Κομμουνιστικό Κόμμα του Ρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος (KPRF),
- ότι η πρωτοβουλία αυτή αποτέλεσε τη βάση μιας ευρύτερης εθνικής συναίνεσης, τη μεγαλύτερη των τελευταίων ετών, η οποία εδραιώθηκε γύρω από τους σκοπούς και τους στόχους της στρατιωτικής επιχείρησης. "Όταν φτάσουμε στον πόλεμο", δίδασκε ο Λένιν, "τα πάντα πρέπει να υποταχθούν στα συμφέροντα του πολέμου, ολόκληρη η εσωτερική ζωή της χώρας πρέπει να υποταχθεί στον πόλεμο, ο παραμικρός δισταγμός από αυτή την άποψη δεν είναι απαράδεκτος"
- ότι η Ρωσία βρείκε κατανόηση και ηθική και πολιτική υποστήριξη στην αποστρατιωτικοποίηση και αποναζιστικοποίηση του εγκληματικού καθεστώτος στο Κίεβο ακριβώς από εκείνα τα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα που βρίσκονται στην εξουσία, είναι επιφορτισμένα με ευθύνη για την τύχη των χωρών τους και του γύρω κόσμου και ασχολούνται με έργα, πράξεις και όχι με δημαγωγία και ανέξοδη θεωρία. Τη ΛΔΚ, τη Βενεζουέλα, την Κούβα, το Βιετνάμ κ.λπ,
- ότι ο κύριος και ισχυρότερος σύμμαχος και στρατηγικός εταίρος της Ρωσίας σήμερα είναι η Λ.Δ της Κίνας, με την οποία την ενώνουν οι κοινοί στόχοι και οι επιδιώξεις της διεθνούς πολιτικής που περιγράφονται στην κοινή δήλωση του Πεκίνου της 4ης Φεβρουαρίου του τρέχοντος έτους,
- ότι άμεση βοήθεια στη Ρωσία στην ιστορική της αποστολή να νικήσει τον εθνικισμό και τον φασισμό του Μπαντέρα παρέχει η αδελφική Λευκορωσία με επικεφαλής τον πρόεδρο Α.Γ. Λουκασένκο, ο οποίος, ως γνωστόν, χαίρει σεβασμού και υποστήριξης σε όλο το μετασοβιετικό αριστερό κίνημα,
- ότι ήταν ένα συγκεκριμένο τμήμα της αστικής τάξης της Ρωσίας που αντιτάχθηκε στη ρωσική στρατιωτική επιχείρηση, αντανάκλαση της οποίας ήταν η κομπραδόρικη, εθνικοπροδοτική στάση ορισμένων φιλελεύθερων μέσων ενημέρωσης, γνωστών για την ταυτόχρονη ζωοφιλική ρωσοφοβία, τον αντικομμουνισμό και τον αντισοβιετισμό τους,
- ότι η αποφασιστική απάντηση των ρωσικών αρχών σε αυτή τη συλλογική θέση των φιλελεύθερων παγκοσμιοποιητών, οι οποίοι συνδέονται στενά με το εξωτερικό κύκλωμα της σκιώδους παγκόσμιας διακυβέρνησης, ήταν το κλείσιμο αυτών των μέσων ενημέρωσης. Οι αριστερές δυνάμεις θα πρέπει αναμφίβολα να δώσουν σε αυτό την πλήρη υποστήριξη και έγκρισή τους. Αν και λόγω των προαναφερθέντων παρανοήσεων, δεν βιάζονται να το πράξουν, χάνοντας ειλικρινά και ίσως αμετάκλητα χρόνο και πολιτική πρωτοβουλία.
- ότι όλα τα μερίδια, μετοχές και οικονομικά περιουσιακά στοιχεία των εταιρειών που φεύγουν λόγω των κυρώσεων από τη Ρωσία, εθνικοποιούνται. Αλήθεια αυτή η υπεραξία που θα πάει; Είναι μορφή απαλλοτρίωσης αυτή για τους ευρωπαίους σοσιαλιστές;
Στο επίκεντρο όλων αυτών των τάσεων που αμφισβητούν το παρόν και το μέλλον της αριστερής ιδέας βρίσκεται η έλλειψη συνέπειας της ανάλυσης και η μεθοδολογική πλάνη της αξιολόγησης της ιστορικής στιγμής που βιώνει ολόκληρος ο κόσμος. Πρώτον, το κύριο ζήτημα της σύγχρονης εποχής δεν είναι η ταξική πάλη μεταξύ της αστικής τάξης και του προλεταριάτου, αλλά η αντιπαράθεση μεταξύ των εθνικοκρατικών τάσεων και της πλανητικής παγκοσμιοποίησης. Το ερώτημα αυτή τη στιγμή δεν είναι ποια κοινωνική τάξη θα ηγηθεί της παγκόσμιας ιστορικής διαδικασίας, αλλά αν η ιστορία της ανθρωπότητας, μέρος της οποίας είναι και η Ρωσία, θα εξελιχθεί ή αν θα ολοκληρωθεί και θα διαλυθεί στην παγκοσμιοποιημένη "νέα παγκόσμια τάξη". Αυτό απαιτεί επειγόντως την εδραίωση των δυνάμεων που αντιτίθενται στην παγκοσμιοποίηση στην εσωτερική και διεθνή πολιτική. Η επιλογή του αριστερού κινήματος σε αυτή την κατάσταση είναι απλή: να γίνει μέρος αυτής της εδραίωσης ή, με το πρόσχημα μιας ψευδώς νοούμενης "δημοκρατίας" και μιας τυπικής "νομιμότητας", να αντιταχθεί πορευόμενο χέρι χέρι με την παγκοσμιοποίηση. Η πρώτη επιλογή είναι σοβιετική- η δεύτερη είναι αντισοβιετική, μενσεβίκικη-τροτσκιστική. Δεύτερον, στο πλαίσιο αυτού του βασικού περιεχομένου, η συλλογική Δύση με επικεφαλής τις ΗΠΑ ξεκίνησε την πορεία της παγκόσμιας ισχύος και της θεσμικής αναδιάρθρωσης του κόσμου, η οποία εκδηλώθηκε στους παραπάνω τομείς με τον ολοκληρωτικό εξοπλισμό και την υποστήριξη του ναζιστικού καθεστώτος του Κιέβου και την προσπάθεια αντικατάστασης του διεθνούς συστήματος με έναν πυρήνα του ΟΗΕ από κάποιο παγκόσμιο φιλοαμερικανικό πολιτικό μπλοκ ενόψει μιας "συνόδου κορυφής των δημοκρατιών".
Στον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, του οποίου η θερμή φάση σε περιφερειακό επίπεδο πυροδοτείται από την παρούσα σύγκρουση, το ζητούμενο για τις ΗΠΑ είναι η αποκατάσταση ενός πλήρους συνασπισμού με τους ευρωπαϊκούς δορυφόρους της. Για τη Ρωσία, ωστόσο, είναι η ζωή και η μοίρα της χώρας, η οποία, αν δεν ηττηθεί, αλλά ακόμα και αν η επιχείρηση σταματήσει χωρίς να επιτύχει τους στόχους της, δεν θα έχει καμία ελπίδα όχι μόνο για το μέλλον, αλλά και για το παρόν. Με δεδομένους τους στενότερους δεσμούς με τη Λαϊκή Κίνα και την εμπλοκή του επίσημου Πεκίνου σε μετωπική αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ, η αποτυχία της Ρωσίας θα ήταν καταστροφική τόσο για την ίδια τη χώρα όσο και για τον παγκόσμιο σοσιαλισμό, του οποίου αντικειμενικά αποτελεί σύνορο άμυνας. Τρίτον, η αποφασιστική καταστροφή του ναζιστικού καθεστώτος του Κιέβου από τα ρωσικά στρατεύματα και τους συμμάχους τους από τις λαϊκές δημοκρατίες του Ντονμπάς θα μπορούσε να προλάβει τη διαδικασία του ευρωπαϊκού εκφασισμού που ξεκίνησε από την κρίση και να την εμποδίσει να αποκτήσει μια μη αναστρέψιμη δυναμική.
Η Ουκρανία αποτελεί προκεχωρημένο φυλάκιο και εμπροσθοφυλακή του ευρωπαϊκού φασισμού και ναζισμού και η ήττα της θα ανάγκαζε τους δημιουργούς του σχεδίου να επανεξετάσουν τους σκοπούς και τους στόχους του, μέχρι και την πλήρη κατάργησή του. Ο αγώνας κατά του φασισμού και του επιθετικού εθνικισμού - των ακραίων εκδηλώσεων του παγκοσμιοποιημένου εκφυλισμού του φασισμού ως ιδεολογίας και πολιτικής της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης - είναι το ιστορικό και πιο υπεύθυνο καθήκον των αριστερών δυνάμεων, το οποίο, πρέπει να τονιστεί, είναι ασυμβίβαστο με το σκοτεινό δογματισμό και άλλες "παιδικές ασθένειες" όπως η ασθένεια του αριστερισμού. Η αριστερή, μενσεβίκικη-τροτσκιστική, δογματική απόκλιση είναι πιο επικίνδυνη από τη δεξιά-αστική απόκλιση, διότι παρουσιάζει την τάση να εκφυλίζεται σε φασισμό κάθε φορά που απειλείται το ποσοστό κέρδους και η εξουσία της φιλελεύθερης αστικής τάξης, σε μια άνευ αρχών ταξική συμμαχία στην οποία έχει εισέλθει ως κατώτερος εταίρος. Τέταρτον, δεδομένου του προαναφερθέντος περιεχομένου της κύριας αντίφασης της νεωτερικότητας, η Αριστερά έχει και δεν μπορεί να μην έχει πιο επείγον καθήκον από το να παρέχει ολοκληρωμένη και συνεπή υποστήριξη στην εθνική κρατική υπόσταση, υπερασπιζόμενη την κυριαρχία, την εθνική ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα μιας χώρας, στην ένοπλη αντιπαράθεσή της με τον φασισμό. Οι εθνικές τάσεις στον καπιταλισμό πρέπει να διακρίνονται σαφώς από τις εθνικές τάσεις των ιμπεριαλιστών. Και θα πρέπει να καταλάβουμε ότι μόνο μια αποφασιστική νίκη σε αυτή την αντιπαράθεση, η οποία μπορεί να επιτευχθεί μόνο στο πλαίσιο ενός ενιαίου μετώπου, θα εξασφαλίσει τον προοδευτικό εσωτερικό μετασχηματισμό που σχετίζεται με την υπέρβαση της αστικο-κομματικής κληρονομιάς της κατάρρευσης της ΕΣΣΔ. Αν ξεχαστούν αυτά, ο κόσμος όλος και πρώτη η Ρωσία θα αντιμετωπίσει μια εθνική καταστροφή που θα είναι πολύ πιο σοβαρή και μη αναστρέψιμη από την καταστροφή του 1991.
Και πέμπτον, η ήττα του φασισμού στην Ουκρανία - τη δεύτερη πιο σημαντική και ανεπτυγμένη σοβιετική δημοκρατία μετά τη Ρωσική Ομοσπονδία - από το ίδιο το γεγονός της εφαρμογής της σταματά και αντιστρέφει τις επιθετικές-εθνικιστικές, αυτονομιστικές, καθώς και τις ιμπεριαλιστικές, εν ολίγοις, ριζοσπαστικές-αστικές τάσεις στον μετασοβιετικό χώρο, ενθαρρύνοντας τη μετάβαση στην εκδίπλωση των διαδικασιών επανολοκλήρωσης του σοβιετικού χώρου. Ταυτόχρονα, εμποδίζουν το σχεδιασμό και την υλοποίηση αρχαϊκών σχεδίων που συνδέονται με παρωχημένες μορφές της κοινωνικής και κρατικής δομής της Ρωσίας (μοναρχισμός, λευκοφρουρισμός, Vlasovshchina κ.λπ.). Θα πρέπει να γίνει σαφώς κατανοητό ότι η ολοκλήρωση και η αποκατάσταση της κρατικής ενότητας στο μετασοβιετικό χώρο, πέρα από την τυπική διεθνή νομική υπόσταση και νομιμότητα, είναι το περιβάλλον στο οποίο αναπτύσσονται οι ιδέες της κοινωνικής δικαιοσύνης, οργανικές στην εθνική συνείδηση των Ρώσων και των άλλων λαών του ρωσικού πολιτισμικού και γεωπολιτικού χώρου. Όσοι απευθύνονται στον ΟΗΕ, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και άλλους διεθνείς θεσμούς για να αντιταχθούν στην ειδική στρατιωτική επιχείρηση της Ρωσίας για την προστασία του Ντονμπάς, τάσσονται με έναν χρεωκοπημένο οπορτουνισμό, ενεργούν αντίθετα με τα εγχώρια εθνικά συμφέροντα και συμβάλλουν έτσι στην φιλοαμερικανική παγκοσμιοποίηση, αναλαμβάνουν βαριά ευθύνη απέναντι στη χώρα, το λαό και την ιστορία. Και επίσης στο παγκόσμιο αριστερό κίνημα.
Γενικά, είναι εκπληκτικό να παρατηρεί κανείς πώς η αριστερή απόκλιση του σύγχρονου αριστερού κινήματος, ιδιαίτερα του ριζοσπαστικού, συγχωνεύεται με το δεξιό κίνημα και απλά ξεχνάει τον μαρξισμό λενινισμό, προδίδοντας τα ιδανικά στα οποία οι εκπρόσωποί του ορκίστηκαν πίστη μόλις χθες. Ντροπή σας, σύντροφοι! Ή μήπως είστε ήδη "Κύριοι";
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου