Σάββατο 23 Απριλίου 2016

Η οφθαλμαπάτη των οάσεων στην πολιτική έρημο

και οι μνήμες χρυσόψαρων…

Του Νίκου Γκλεζάκου
Η οφθαλμαπάτη των οάσεων στην πολιτική έρημο | Νόστιμον ήμαρ (nostimonimar.gr)

Δε θα ένιωθα την ανάγκη να πω δημόσια τη γνώμη μου, εάν ένας σύντροφος και φίλος εκδότης δε βομβάρδιζε, εμένα και άλλους πολλούς, με κείμενα – άρθρα (τρίτων) για τον Bernie Sanders και την εκλογική εκστρατεία για το χρίσμα των υποψήφιων προέδρων των ΗΠΑ. Ο εκδότης αυτός έχει συμβάλει τα μέγιστα στον σημερινό καθορισμό άποψης, ενός μεγάλου μέρους τις σημερινής λεγόμενης άκρας αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου μέσα από τη δουλειά του, και νομίζω θα συνεχίσει να το κάνει. Οφείλω λοιπόν να του θυμίσω κάποια πράγματα που μπορεί και να του διαφεύγουν.

Σημαντικό ρόλο στην απόφαση αυτή έπαιξαν τα εξής:

Α) η χρονική περίοδο που δημοσιοποιούνταν τα άρθρα
Β) ποιος ήταν ο συγγραφέας και σε ποιόν ιστότοπο αναρτήθηκαν
Γ) οι τρομακτικές συμπτώσεις γύρω από ένα κόσμο της αριστεράς, «ευρύτερης ή μη»
Δ) η τοποθέτησή μου σε διάφορους κύκλους προ τριμήνου για το τι θέση θα είχαν στο κίνημά μας όποιοι θα «πρότειναν» τον Sanders – και η ηθική υποχρέωση να μείνω πιστός σε αυτήν.
Ε) το νόημα των άρθρων που οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι κάτι ελπιδοφόρο μπορεί να σημαίνει για τους λαούς και την παγκόσμια εργατική τάξη ο αγώνας και η επιλογή του Sanders.

Τα άρθρα που μου στάλθηκαν ήταν γραμμένα από τον Γ. Μητραλιά και τον Δ. Κωνσταντακόπουλο, στους ιστότοπους contra-xreos και defenddemocracy.press, αντίστοιχα.

Κρατώντας αυτά προς το παρόν, καλό είναι να πάρουμε τα πράγματα λίγο από την αρχή. Ο Bernie Sanders («indie») είναι ο μακροβιότερος ανεξάρτητος βουλευτής στη βουλή των αντιπροσώπων στην ιστορία των ΗΠΑ. Επί 16 χρόνια (1991-2007) εκλέγεται στην πολιτεία του Βερμόντ. Γεννημένος στη Νέα Υόρκη, Brooklyn το 1941, γιος μιας οικογένειας Πολωνο-εβραίων μεταναστών[1]. Απόφοιτος – αριστούχος του Chicago university ΄63-΄64 στις πολιτικές επιστήμες[2]. Τυπικός Αμερικανοεβραίος παρακολουθούσε τα απογευματινά μαθήματα του Hebrew school και δούλεψε εθελοντικά στο kibbutz Sha’ar Ha’amakim το΄63 στο βόρειο Ισραήλ προσκεκλημένος της νεολαίας Hashomer Hatzair (Νέοι Φρουροί)[3]. Πολιτικοποιημένος από πολύ νωρίς, όπως ισχυρίζεται ο ίδιος, κατάλαβε την μεγάλη σημασία της πολιτικής για τους ανθρώπους σκεπτόμενος ότι η απόφαση ενός (Χίτλερ) οδήγησε στο θάνατο 6 εκατομμυρίων Εβραίων. Παρών σε όλες τις μεγάλες στιγμές του Αμερικάνικου κινήματος, κυρίως του αντιπολεμικού, τις δεκαετίες ΄60-΄70[4].

Ας ρίξουμε όμως μια πιο βαθιά ματιά. Ενώ όντως δε μπορεί να αμφισβητηθεί η παρουσία του στο κίνημα, κυρίως σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και προστασίας μειονοτήτων, αυτά που αποκαλούνται identity politics, υπάρχουν σίγουρα ερωτηματικά για το πώς υπηρέτησε αυτές τις πολιτικές αφού εκλέχθηκε, ή καλύτερα ποιες πολιτικές υπηρέτησε από τη στιγμή που εκλέχτηκε[5].

Εκλέγεται στο Βερμόντ ως ανεξάρτητος, κάτι που είχε επαναληφθεί πριν 40 χρόνια μόνο στο Οχάιο. Σε ένα πραγματικό κάστρο των Ρεπουμπλικανών, ακόμα και κατά τις σαρωτικές νίκες του Δημοκρατικού Roosevelt μόνο το Βερμόντ και το Μέιν είχαν παραμείνει στους Ρεπουμπλικάνους, οι οποίοι είχαν χάσει μετά εκεί (στο Βερμόντ) μόνο το ΄64[6]. Μια πολιτεία με μόνο 650.000 κατοίκους. Το Βερμόντ είναι για λίγα πράγματα διάσημο και διαμετρικά αντίθετα μεταξύ τους[7].

Η πιο «λευκή» πολιτεία των ΗΠΑ κατάργησε πρώτη τη δουλεία. Τα διάσημα χιονοδρομικά κέντρα και ορεινά καταφύγια της περιοχής ηλεκτροδοτούνται κατά 40% από το πυρηνικό εργοστάσιο της πολιτείας και κατά 40% από τον Καναδά. Τα διάσημα αγροτικά προϊόντα ιδίως το σιρόπι σφένδαμου (maple) ανταγωνίζονται επάξια το υπερσύγχρονο εργοστάσιο μικροεπεξεργαστών της IBM[8],[9]. Μια πολιτεία που συνορεύει με τη Νέα Υόρκη, για την ακρίβεια είναι το τουριστικό θέρετρο της, και η αύξηση πληθυσμού της κατά το ΄80 προήλθε από τους πλούσιους συνταξιοδοτημένους Νεοϋρκέζους που αγόραζαν μόνιμες κατοικίες στην περιοχή (κάτι σαν την Αράχοβα). Μεταναστευτική κίνηση που με τους ίδιους όρους και προϋποθέσεις συνεχίζεται ακόμα – βοηθώντας να διατηρηθούν έτσι τα παραδοσιακά δεξιά χαρακτηριστικά της περιοχής και λόγω ταξικής σύνθεσης.

Το 1999 ο Bernie «Indie» Sanders τάχθηκε υπέρ της Αμερικανικής πολιτικής στο Κόσσοβο, και των βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ στη Σερβία και την προώθηση του διαμελισμού της[10],[11]. Το πολιτικό του γραφείο τότε έγινε στόχος επίθεσης και κατάληψης από πρώην «συντρόφους» του μέλη αντιπολεμικών κινήσεων, που διαμαρτύρονταν για αυτήν την πολεμική πολιτική των ΗΠΑ αλλά και γιατί δεν περίμεναν να την υποστηρίξει ο «σοσιαλιστής» «indie»[12],[13]. Όσο και να ψάξει κανείς είναι αλήθεια ότι δεν θα βρει καμία ψηφοφορία που να έχει διαχωριστεί ο «φιλειρηνιστής» Sanders όλα αυτά τα χρόνια[14],[15],[16],[17]. Ακόμα και για τον πόλεμο του Ιράκ όπως ισχυρίζονται πολλοί, ήταν ένας από τους επικριτές του όπως άλλωστε και η πλειοψηφία των Δημοκρατικών συμπεριλαμβανομένης της Κλίντον· στην ψηφοφορία δεν καταψήφισε όπως ψευδώς λέγεται από κάποιους, αλλά απουσίαζε – δε ξέχασε όμως να παραβρεθεί στην ψηφοφορία για τον προϋπολογισμό τις πολεμικής εκστρατείας και φυσικά να τον υπερψηφίσει[18]. Όπως ψήφισε και τον δικτατορικό νόμο Μπους ενάντια στην τρομοκρατία μετά την 11η Σεπτέμβρη[19]. Ο άνθρωπος που μετέχει στις επιτροπές για τους βετεράνους πολέμου στο Κογκρέσο, έχει ψηφίσει για όλους τους πολέμους, ίσως θεωρεί ότι τα δικαιώματα των βετεράνων εξυπηρετούνται καλύτερα με έναν ακόμα πόλεμο[20],[21].

Το 25% του ΑΕΠ του Βερμόντ προέρχεται από την IBM έμμεσα ή άμεσα[22]. Πόσο μπορεί να είναι ο επί 16 χρόνια αντιπρόσωπος του στο Κογκρέσο ανεξάρτητος ή εξαρτημένος από την big blue; Αυτή η μεγαλύτερη εταιρεία τεχνολογίας πληροφοριών στον κόσμο με 475,000 εργαζόμενους, 4η στον κόσμο με όρους κεφαλαιοποίησης αγοράς, 19η ως προς τα έσοδα παγκοσμίως, η 9η πιο κερδοφόρα, με παρουσία σε 170 χώρες μπορεί να ελέγχει ή όχι πολιτικούς[23]; Ρητορική μάλλον η ερώτηση ειδικά όταν μιλάμε για το Αμερικανικό πολιτικό περιβάλλον. Η αλήθεια είναι ότι η πιο «πράσινη» εταιρεία των ΗΠΑ έχει πολλά να υποδείξει και στον τομέα τις κοινωνικής ευαισθησίας, όπως η πρώτη πρόσληψη έγχρωμου πωλητή (18 χρόνια μάλιστα πριν το ΄64), η εταιρική ελευθερία ομόφυλων ζευγαριών και η αναγνώριση των ίσων δικαιωμάτων τους, η δεύτερη στον κόσμο που δήλωσε ότι δε θα κάνει χρήσει γενετικού ιστορικού, πληροφοριών και αρχείου για τους υπαλλήλους της, με πρωτοποριακό σύστημα συνταξιοδότησης και την πιο χαλαρή χρήση κώδικα ενδυμασίας . Παρεμπιπτόντως όλα τα παραπάνω αποτελούν και πεδία κοινωνικών «αγώνων» του Sanders. Αλλά πέρα από το τεχνολογικό και κοινωνικό πεδίο έχει και στο οικονομικό να παρουσιάσει εξαιρετικές καινοτομίες, το 1981 η IBM μαζί με την Παγκόσμια Τράπεζα εισάγουν τον όρο financial swaps, των χρηματοοικονομικών πράξεων ανταλλαγής. Από τότε το μοντέλο αυτό αναπτύσσεται ραγδαία στην παγκόσμια αγορά, μπορούμε να αναλογιστούμε το πώς μπορεί να αναπτύσσονται και οι προ 35 χρόνια εφευρέτες του[24].

Στην Ελλάδα θεωρούμε ότι όμιλοι που συμβάλουν περί του 5% με 6% στο ΑΕΠ της χώρας και χωρίς την παγκόσμια εμβέλεια της IBM μπορούν να ελέγχουν την πολιτική ζωή της χώρας. Στην περίπτωση Βερμόντ-IBM-Sanders τι μπορούμε να υποθέσουμε;

Ένα άλλο στοιχείο που μπορεί να συνδέει τον εν λόγω υποψήφιο με το lobby των υψηλών τεχνολογιών είναι η σαρωτική του επικράτηση (70%) στην πολιτεία της Ουάσιγκτον, έδρα της Microsoft, η οποία δεν νομίζω ότι θέλει συστάσεις. Το ιδιαίτερο με την νίκη του Bernie Sanders στην Ουάσιγκτον είναι η συμπεριφορά μιας ΜΚΟ που του έδωσε ουσιαστικά τη νίκη δηλώνοντας ότι τον υποστηρίζει. Πρόκειται για την Moveon, μια οργάνωση με πάνω από 500,000 εθελοντές στην πολιτεία, που είχαν στηρίξει αντίστοιχα Μπιλ Κλίντον, Μπαράκ Ομπάμα και τώρα Μπέρνι Σάντερς, τρομερή στις προβλέψεις τις αφού οι δύο προηγούμενοι έγιναν και Πρόεδροι των ΗΠΑ[25]. Τη ΜΚΟ αυτή στηρίζουν οικονομικά με δεκάδες εκατομμύρια κάθε χρόνο ο γνωστός Τζώρτζ Σόρος, τα ξενοδοχεία Hyatt και πολλοί άλλοι[26],[27]. Αποτελεί παράδοξο που δε στήριξαν την Κλίντον όπως είχαν κάνει με τον σύζυγο της.

Ένα ακόμα στοιχείο που δένει τον Sanders με τον Soros είναι η πρόσληψη από τον πρώτο, ενός χάκερ (Zack Exley) και τις ομάδας του, ειδικούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης[28]. Ο χάκερ αυτός είχε κατηγορηθεί ήδη από το 2000 από τον Μπους ως ο αχυράνθρωπος του δισεκατομμυριούχου. Zack Exley και Claire Sandberg φαίνονται να οργανώνουν (επικεφαλής) τις εθελοντικές ομάδες υποστήριξης της υποψηφιότητας του Sanders[29]. Και αν ήταν μόνο αυτό ίσως να μην υπήρχε πρόβλημα, μιας και ο Σόρος είναι γνωστός χορηγός του συνόλου των Δημοκρατικών, όπως και οι αδελφοί Koch των Ρεπουμπλικάνων. Ανάμεσα στους οικονομικούς υποστηριχτές του γερουσιαστή από το Βερμόντ βλέπουμε εταιρείες υψηλής τεχνολογίας όπως η Microsoft, το Αμερικανικό Ναυτικό (!!!), η Alphabet (ένας μοχλός lobby υψηλής τεχνολογίας, κυρίως Google) ως ο μεγαλύτερος χρηματοδότης, η Amazon, η Apple, σαφώς και πολλά σωματεία εργαζομένων, όπως και το πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια (!!!)[30],[31],[32]. Τώρα τι είδους αντίληψης είναι τα σωματεία που στηρίζουν τον γερουσιαστή, δεν μπορώ με βεβαιότητα να πω.

Το σίγουρο πάντως είναι ότι τα σωματεία και οι εργατικές ενώσεις της Αμερικής είναι ένα περίεργο πράγμα – και δε κάνουν δωρεές μόνο στον Σάντερς, έτσι και αλλιώς, κάνουν σε όλους τους υποψήφιους και μάλιστα σε κάποιους και μεγαλύτερες. Αν είναι δε και σωματεία σαν τους Teamsters του Hoffa, που παρεμπιπτόντως είναι στους πέντε μεγαλύτερους χορηγούς του, τότε καλύτερα να λείπει το βύσσινο…. Ένας μάλλον σημαντικός δείκτης είναι ότι ο Sanders έχασε το Ohio[33], την πιο «εργατική» πολιτεία των ΗΠΑ, εκεί που το σωματείο μεταλλεργατών (USW), η μεγαλύτερη εργατική ένωση των ΗΠΑ, έχει δημιουργήσει συνεταιριστική μονάδα παραγωγής με την Βασκική Mondragon[34]. Θα κερδίσει άραγε την Νέα Υόρκη, την πιο «εβραϊκή» πολιτεία αντίστοιχα;

Πολλοί μπερδεύουν ίσως τα χρήματα που συγκεντρώνονται σε αυτές τις εκστρατείες λόγω του τρόπου που καταγράφονται. Ηθελημένα η άθελά τους δημιουργούν όμως έτσι μια λάθος εντύπωση. Υπάρχουν τα «εσωτερικά χρήματα» δηλαδή τα χρήματα που μαζεύουν οι επιτροπές υποστήριξης από δωρεές και διάφορες δραστηριότητες, καθώς επίσης και τα «εξωτερικά χρήματα», τα λεγόμενα PAC’S ή super PAC’S. Τα δεύτερα έχουν ταυτιστεί με μια υπόνοια ευθυγράμμισης συμφερόντων, μάλλον κακώς αφού και στις επιτροπές μπορεί ο καθένας και η κάθε εταιρεία να καταθέσει χρήματα υπέρ κάποιου υποψηφίου, με τη διαφορά ότι υπάρχουν κωδικοί καταγραφής οπότε και μια «διαφάνεια» η οποία όμως δεν εμποδίζει τίποτα όπως φαίνεται, αφού επιτρέπει και δωρεές χωρίς καταγραφή για μικρά ποσά. Στη δεύτερη κατηγορία ο υποψήφιος δεν είναι υποχρεωμένος για κάτι τέτοιο. Διαφοροποίηση που έχει περισσότερο να κάνει με την φορολογική διευκόλυνση των χορηγών παρά με τη διαπλοκή τους. Η εικόνα λοιπόν που παρουσιάστηκε για τον τρόπο συλλογής των χρημάτων στην εκστρατεία του «Indie» είναι τελείως λάθος[35]. Συγκεκριμένα μέχρι πρότινος[36],

από τους δημοκρατικούς
Α) η Hillary «blackberry» Clinton είχε συγκεντρώσει 160 εκατ. εκ των οποίων τα 62 εκ. από «εξωτερικές» πηγές
Β) ο Bernie «Indie» Sanders είχε συγκεντρώσει 139 εκατ. εκ των οποίων μόνο 50 χιλ από «εξωτερικές» πηγές

από τους Ρεπουμπλικάνους
Α) ο Ted Cruz είχε συγκεντρώσει 66,5 εκατ. εκ των οποίων τα 53 εκ. από «εξωτερικές» πηγές
Β) ο Donald «goldfinger» Trump είχε συγκεντρώσει 34 εκατ. εκ των οποίων τα 2 εκ. από «εξωτερικές» πηγές
Γ) ο John Kasich είχε συγκεντρώσει 12 εκατ. εκ των οποίων τα 9,5 εκ. από «εξωτερικές» πηγές

Καταρχήν να τονίσουμε ότι από τα 613 εκ. συνολικά που μάζεψαν όλοι οι υποψήφιοι όλων των κομμάτων, οι δύο πρώτοι των Δημοκρατικών έχουν συγκεντρώσει σχεδόν τα μισά. Όλοι οι Ρεπουμπλικάνοι έχουν ως πλειοψηφικές πηγές χρηματοδότησης τις «εξωτερικές» πηγές, πλην του «goldfinger». Ο «Indie» έχει όντως σχεδόν μηδενικές «εξωτερικές» πηγές, αλλά στις «εσωτερικές» μόνο το 49% είναι χωρίς κωδικό δηλαδή μικρά χρηματικά ποσά, εξάλλου ένα μεγάλο αντίστοιχο μέγεθος παρουσιάζει και η «blackberry», γύρω στα 98 εκατ. Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μιλάμε για μια χώρα 300 εκατομ. και οι αναγωγές θα πρέπει να γίνονται με γνώμονα αυτό. Εν ολίγοις και για να μην μακρηγορούμε είναι σαν να έχουν στηρίξει εδώ στη χώρα μας έναν υποψήφιο του δικομματισμού γύρω στις 11.500 πολίτες με δωρεές 200 ευρώ κατά μέσο όρο. Νομίζω ούτε θαύμα είναι, ούτε ελπιδοφόρο το λες. Την στιγμή μάλιστα που αντίστοιχα ποσά δίνουν στη χώρα μας συλλογικότητες και καταλυμένα στέκια για τους πολιτικούς κρατούμενους!!! Ή ξεπερνάνε τα χρήματα που δίνουν οι οργανώσεις τις εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς για να μετάσχουν στις εκλογές. Αν υπήρχε επαφή με τα δύο παραπάνω ίσως να μην εκδηλωνόταν τόσος μεγάλος ενθουσιασμούς από κάποιους για το θαύμα Σάντερς.

Ένα σημαντικό γεγονός που δεν πρέπει να μας ξεφεύγει είναι ότι ο Bernie Sanders είναι ο πρώτος Εβραίος υποψήφιος, ο πρώτος μη χριστιανός που διεκδικεί το χρίσμα και κατ’ επέκταση την προεδρεία. Η εβραϊκή κοινότητα στην Αμερική ούτως η άλλως στηρίζει παραδοσιακά τους Δημοκρατικούς (78% την πρώτη φορά στον Ομπάμα, 69% τη δεύτερη)[37]. Τι πιθανότητες υπάρχουν τώρα να είναι στο σύνολό της συσπειρωμένη γύρω από τον γερουσιαστή του Βερμόντ, δεδομένου του υψηλού βαθμού αλληλοϋποστήριξης που τη διακρίνει; Τη στιγμή μάλιστα που οι Αμερικανο-Ισραηλινές σχέσεις περνάνε μια από τις χειρότερες περιόδους τους, θυμίζω άρνηση συνάντησης Ομπάμα με Νετανιάχου κ.λπ. Πόσο πιθανό είναι και οι μικρές οικονομικές δωρεές να προέρχονται από μέλη της κοινότητας αυτής; Τι πιθανότητες έχει η Κλίντον που προέρχεται από μια θρησκευτική κοινότητα, των μεθοδιστών, που στην πλειοψηφία τους είναι Ρεπουμπλικάνοι όπως εξάλλου και η ίδια στην αρχή της σταδιοδρομίας της;

Σίγουρα υπάρχουν άγνωστες πτυχές αυτών των εκλογικών μαχών που μάλλον δε θα τις μάθουμε ποτέ. Αλλά τι μας ενδιαφέρουν άραγε; Έχουν κάνει ή πρόκειται να κάνουν λιγότερους πολέμους οι Δημοκρατικοί με τον Σάντερς αντί με την Κλίντον ή από τους Ρεπουμπλικάνους με τον Τραμπ[38]; Πόσο αστείος μπορεί να είναι κάποιος που πιστεύει κάτι τέτοιο; Τι διαφορά έχει για μας αν πάει στα 15 δολάρια την ώρα από 13,5 που είναι τώρα ο μισθός στις ΗΠΑ; Θα πάψει να είναι ένας μισθός που ενσωματώνει υπεραξία κλεμμένη από την περιφέρει που είναι επικυρίαρχοι οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοι τους του ΝΑΤΟ, εκμεταλλευόμενοι εκατομμύρια εργαζομένων ανά τον κόσμο; Το Βερμόντ ήταν η πρώτη πολιτεία που κατάργησε τη δουλεία, και η IBM η πρώτη ίσως εταιρεία παγκόσμια που προωθεί τόσο πολύ τα ανθρώπινα δικαιώματα, η δουλεία καταργήθηκε στην υπόλοιπη Αμερική και τα ανθρώπινα δικαιώματα κερδίζουν έδαφος… Aντιστρόφως ανάλογη είναι όμως η σχέση της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου εργασίας που συνεχώς αυξάνεται, στηριζόμενη στην πολιτεία του Βερμόντ και κάθε Βερμόντ για λογαριασμό της ΙΒΜ και κάθε ΙΒΜ, που μεγιστοποιείται από την δυνατότητα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ να επιβάλλουν, τουλάχιστον μέχρι πρότινος, τη θέληση τους με όρους αυτοκρατορίας σε όλο τον κόσμο. Δυστυχώς ο «σοσιαλιστής» Σάντερς δε λέει γι’ αυτά κουβέντα! Δεν ξέρει ή δεν έχει σε κάτι να διαφοροποιηθεί;

Όχι κύριοι δεν είναι ότι δεν αντιλαμβανόμαστε αυτές τις αλλαγές, αντιθέτως μάλιστα. Απλά δε παραμυθιαζόμαστε άλλο με τις ελπίδες της αριστεράς της Δύσης. Της αριστεράς που ξέρει ότι το ξεροκόμματο που τις πετάνε τα αφεντικά της είναι κλεμμένο από την εργατική τάξη της ανατολής και του αναπτυσσόμενου κόσμου αλλά αδιαφορεί και προτιμάει να ασχολείται με την κακοποίηση π.χ. των ζώων. Αν δεν αγαπάς τους ανθρώπους πώς μπορείς να αγαπάς τα ζώα; Για το τι είναι δε η αριστερά της Δύσης παραπέμπω σε ένα άρθρο του Αντρέ Βλτσεκ στις 14/11/2014 στο counterpunch[39]. Και για όσους θα συμφωνήσουν αλλά θα βιαστούν να πουν ότι αντιμετωπίζουν τον Σάντερς μέσα στο – γνωστό εξάλλου – Αμερικανικό πλαίσιο πολιτικής, έχω να απαντήσω ότι αν θέλουν αν είναι συνεπείς, θα πρέπει στο ίδιο ειδικό κάθε φορά ανάλογα τον τόπο και την περίσταση κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο, να είχαν αντιμετωπίσει ένα σωρό άλλους από τον Τσάβες μέχρι τον Σαντάμ, από τον Μιλόσεβιτς μέχρι τον Άσσαντ, από τον Πούτιν μέχρι τον Καντάφι.

Αναγνωρίζουν διαφορά πολιτικής που θα μας επηρεάσει μάλιστα στην προεκλογική εκστρατεία του Σάντερς και όχι π.χ. σε ποια πτέρυγα του ΚΚΚίνας είναι στην εξουσία, ή αν θα προεδρεύει στην Ρωσία ένας τύπος σαν τον Γέλτσιν ή σαν τον Πούτιν; Μήπως όμως τους βολεύουν τελικά ηγέτες π.χ. σαν τον Γέλτσιν; Αλήθεια πόσο προωθήθηκε η υπόθεση της εργατικής τάξης παγκόσμια από την ανατροπή του Μιλόσεβιτς και τη δημιουργία του προτεκτοράτου του Κοσσόβου κ. Μητραλιά; Και ρωτάω εσάς μιας και έχετε ένα ανάλογο συγγραφικό έργο ήδη από ΄94; Πόσο πιο ελεύθερη έγινε η ζωή των ανθρώπων στη Συρία στις περιοχές που δεν έλεγχε ο Άσσαντ, ή στη Λιβύη μετά τον Καντάφι, ή στη Σαουδική Αραβία; Η διαφορά μάλλον είναι ότι η τελευταία ήταν σύμμαχος των ΗΠΑ.

Και όλα αυτά δεν είναι τόσο σοβαρά, γνώμες έχουμε όλοι εξάλλου, όσο τα ιδιαίτερα πολιτικά τρίγωνα που παρατηρούνται το τελευταίο διάστημα. Π.χ. όπως είπα στην αρχή τα άρθρα που έλαβα ήταν του κ. Μητραλιά και του κ. Κωσταντακόπουλου, από δύο εκφραστές σε μάλλον εκ διαμέτρου αντίθετα πολιτικά ρεύματα. Το defenddemocracy δε που φιλοξενούσε το άρθρο του κ. Κωσταντακόπουλου είναι το site του συνεδρίου των Δελφών που έγινε στις 20-6-2015 (δεκαπέντε μέρες πριν το ηρωικό δημοψήφισμα) στην ομώνυμη πόλη με πραγματικά πολύ υψηλή εκπροσώπηση. Την διακήρυξη του συνεδρίου μεταξύ άλλων υπογράφουν οι Samir Amin, ο εκλιπών πλέον Γεράσιμος Αρσένης, Μπελαντής Δημήτριος, Allan Freeman, Chiesa Giulieto, James Petras, Roberts Paul Crieg, Κωσταντακόπουλος Δημήτρης, κ.α.[40]. Το περίεργο είναι ότι σε αυτό συνυπάρχουν οικονομολόγοι καθηγητές πανεπιστημίων από την Αμερική, με έλληνες δημοσιογράφους υποστηριχτές της θεωρίας του Ντούγκιν[41],[42] όπως ο τελευταίος, και με μέλη της αριστερής αντιπολίτευσης της κυβέρνησης όπως ο κ. Μπελαντής. Το site έχει το ίδιο όνομα με ένα από τα κυριότερα site υποστήριξης των Δημοκρατικών στην Αμερική αλλά με άλλη κατάληξη πχ αντί για defenddmocracy.org έχει defenddemocracy.press. Η συνύπαρξη σε ένα συνέδριο -προς θεού- σίγουρα από μόνη της δε λέει τίποτα και δε πρέπει σε καμιά περίπτωση να θεωρείται μεμπτή, αλλά η τριγωνομετρία όπως θα δούμε συνεχίζεται.

Σε κείμενο που εξηγούσε τους λόγους αποστασιοποίησης του από το αριστερό ρεύμα στις 31/3/2016 (και πρέπει να πούμε ότι πολλά από αυτά που διαπιστώνει τα παρατηρούμε και εμείς οι εκτός) ο κ. Μπελαντής πρότεινε και προς τα πού θα πρέπει να προσανατολιστεί το κίνημα εδώ στην Ελλάδα, προς την αριστερά της Δύσης, δυτικού μαρξισμού, όπως λέει[43]. Θέλω να πιστεύω ότι δεν εννοεί την αριστερά τύπου Σάντερς, που μας προτρέπει ο κ. Μητραλιάς να παρακολουθήσουμε, γιατί θα αδικεί καταρχήν τον εαυτό του. Αλλά ποια εννοεί τελικά; Σε συνέδρια σαν και των Δελφών με απολογητές της περεστρόικας, υποστηρικτές της θεωρίας του Ντούγκιν, βορειοευρωπαίους υπέρ του φόρου Τόμπιν, και Αμερικάνους Δημοκρατικούς μάλλον δεν υπάρχει αριστερά να μας εμπνεύσει.

Όντως η ενδεχόμενη εκλογή Sanders δεδομένου ότι είναι ο μόνος που μπορεί να κερδίσει τον Τrump δεν θα αφήσει τις ζωές μας ανεπηρέαστες. Αν κρίνουμε και από τους χρηματοδότες του σίγουρα στην Ευρώπη θα έχουμε πρόβλημα. Το χρηματιστηριακό τραστ σε συνεργασία με το hi-tech lobby που στηρίζει τους Δημοκρατικούς είναι σίγουρο ότι θα κάνει την εξωτερική πολιτική των Αμερικανών πιο «ζωηρή» στην Ευρώπη, που είναι και η πλειοψηφία των συμφερόντων τους. Σε αντίθεση με το στρατιωτικο-βιομηχανικό τραστ που παραδοσιακά ενδιαφερόταν για της ενεργειακές πηγές π.χ. της Μέσης Ανατολής. Είναι πολλά τα παραδείγματα που μας δείχνουν που ξεκίναγαν πολέμους οι Δημοκρατικοί και που οι Ρεπουμπλικάνοι για να καταλάβουμε τι μας περιμένει αν επικρατήσει ο «σοσιαλιστής»[44] – όπως παρομοίαζαν και τον Ομπάμα με τον Λένιν για το πρόγραμμα περίθαλψης που προωθούσε – Bernie Sanders. Προοδευτικό για τους υπόλοιπους λαούς και την εργατική τάξη του πλανήτη είναι να διαλυθεί το ΝΑΤΟ, και όχι τα διάφορα identity politics, και κάτι τέτοιο σίγουρα δεν το προωθεί ο «Indie».


[2] en.wikipedia.org/wiki/Bernie_Sanders


[4] en.wikipedia.org/wiki/Bernie_Sanders




[8] en.wikipedia.org/wiki/Vermont















[23] en.wikipedia.org/wiki/IBM

[24] Όπως προηγούμενο





















στις
Ετικέτες

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)