Γιατί να μας ενδιαφέρει τι γίνεται στην Ουκρανία;

Α) Γιατί για πρώτη φορά στην Ευρώπη μετά το 1933 μετέχουν ξανά Ναζί σε μια κυβέρνηση και μάλιστα σε τόσο μεγάλο βαθμό, μετά από πραξικόπημα που έχουν κάνει επί της ουσίας υποβοηθούμενοι ανοιχτά από το ΝΑΤΟ. Σε μία χώρα μάλιστα που θα μπει στην Ε.Ε 

Β) Γιατί η Ουκρανία είναι όπως όλα δείχνουν ένα πιθανό πιλοτικό μοντέλο και για άλλες χώρες, τύπου Ελλάδα κτλ. 

Γ) Γιατί όταν οι λαοί αντιμετωπίζουν ένοπλα τις χούντες των νέο-Ναζί, τον Ιμπεριαλισμό, και τους ολιγάρχες τους, γιατί αυτό κάνουν στις Λαϊκές Δημοκρατίες, δεν μπορούν να υπάρχουν «ίσες αποστάσεις», «ναι μεν αλλά», ή υποδεκάμετρα για το πόσο «συνεπείς» ή όχι είναι «επαναστατικά». Ιδιαίτερα όταν εμπροσθοφυλακή της αντίστασης αυτής και του ένοπλου αγώνα βρίσκεται το προλεταριάτο της περιοχής. (η κριτική βέβαια είναι απαραίτητη αρκεί να διέπεται από σεβασμό για τον αγώνα και στο μέτρο που μας αρμόζει απέναντι σε έναν ένοπλο λαό) 

Τα γεγονότα είναι λίγο πολύ γνωστά πλέον, και ύστερα και από τις εκλογές των Λαϊκών Δημοκρατιών κλείνει ένας κύκλος που έχει επί της ουσίας ξεκινήσει στην Ουκρανία από το 2004 με την λεγόμενη «πορτοκαλί επανάσταση». Οι λεγόμενες έγχρωμες επαναστάσεις (π.χ των ρόδων στη Γεωργία κτλ) είναι μια προσπάθεια του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ να αποσπάσουν από την επιρροή της Ρωσίας τους φυσικούς συμμάχους της τελευταίας, κυρίως κατά μήκος των συνόρων της, χωρίς απαραίτητα να τους προσεταιριστούν οι ίδιοι, αρκεί να δημιουργήσουν στην Ρωσία ένα γενικότερο κλίμα ανασφάλειας και ποντάροντας πάντα στις εσωτερικές αντιθέσεις της Ρωσίας στοχεύοντας ευθέως τον πρόεδρό της Βλαντίμιρ Πούτιν, βλέποντας την δημοτικότητά του να εκτοξεύεται. Αξίζει εδώ να τονίσουμε ότι παρ’ όλες τις αντιθέσεις μεταξύ τους όλοι ανεξαιρέτως οι πρόεδροι που εκλέγονται στην Ουκρανία τα τελευταία χρόνια, έχουν μια τρομερή ομοιότητα. 

Στον απόηχο της «πορτοκαλί επανάστασης» το 2004 εκλέγεται πρόεδρος της χώρας η «φιλοδυτική» Τιμοσένκο, στην προσπάθειά της να κόψει όσο μπορεί τους δεσμούς της Ουκρανίας με την Ρωσία δημιουργεί ένα οικονομικό χάος, οι ακροδεξιοί αποθρασύνονται επαναφέροντας την κουβέντα γύρω από τον Μπαντέρα αλλά και τις υπόλοιπες απόψεις του Ναζί Ρέμ, προσπαθώντας να ισορροπήσει την κατάσταση η Τμοσένκο κλείνει μια αμφιλεγόμενη για πολλούς συμφωνία με την Ρωσία αναφορικά με το φυσικό αέριο. Εν΄τω μεταξύ έχει χάσει τις εκλογές και ο νέος «φιλορώσος» πρόεδρος Γιανουκόβιτς την κατηγορεί για προδοσία ακριβώς για αυτή την συμφωνία με το φυσικό αέριο με τους Ρώσους, ισχυριζόμενος ότι οι όροι της συμφωνίας είναι τρομερά ευνοϊκοί για τη Ρωσία. Η Τιμοσένκο φυλακίζεται αλλά η συμφωνία δεν αλλάζει αφού είναι ακόμα πιο ευνοϊκή για την Ουκρανία!!! Η Τιμοσένκο εδώ και πάρα πολλά χρόνια αντιμετωπίζει κατηγορίες πορνείας και μαστροπείας από την Ρωσική Ομοσπονδία. Ο Γιανουκόβιτς σε μια προσπάθειά του να βελτιώσει την οικονομική κατάσταση της χώρας αλλά κυρίως για να προφυλάξει την υπάρχουσα οικονομική ελίτ της χώρας από την νέα αναδυόμενη (και άρα πιο επιθετική ως ελίτ), προσπαθεί να ξεκινήσει διαδικασία ένταξης στην Ε.Ε. Η χτυπημένη από την κρίση Ε.Ε όμως δεν αντέχει να στηρίξει, ουσιαστικά, στην τότε περίσταση μια χώρα 45 εκατομμυρίων σαν την Ουκρανία, με έκταση μεγαλύτερη από την Γερμανία, Πολωνία, ή Ρουμανία. Αλλά και μερίδα ολιγαρχών της Ουκρανίας μαζί με τον τότε εκφραστή τους Γιανουκόβιτς συνειδητοποιούν ότι η ένωση με την Ε.Ε μπορεί για κάποιους από τους τομείς των δραστηριοτήτων τους να αποβεί και επιζήμια, ψάχνουν λοιπόν και αυτοί μια πρόφαση για την ακύρωση των συνομιλιών. Η Ε.Ε τους βγάζει από το αδιέξοδο και προφασιζόμενη την κρίση δεν «δίνει» τίποτα, αλλά και δείχνοντας προφανώς και τις διαθέσεις της, δεν κάνει άρση ούτε της βίζας. Εκμεταλλευόμενη την αδυναμία η Ρωσία, κινείται σε δύο άξονες α) προτείνει νέα μείωση της τιμής πώλησης του φυσικού αερίου, που γίνεται αμέσως δεκτή και β) προτείνει ένταξη της Ουκρανίας στην Ευρασιατική Ένωση, η οποία αρχίζει και συζητιέται. Με αφορμή την άρνησή του Γιανουκόβιτς για την ένταξη στην Ε.Ε ανατρέπεται ο τελευταίος μετά από συνεχείς διαδηλώσεις, πραξικοπηματικά και προβοκατόρικα με τις ευλογίες των ΗΠΑ, που οι αξιωματούχοι και οι διπλωμάτες τους παρελαύνουν από τα μπλόκα του Κιέβου (Μπάιντεν, Νούλαντ). Αναλαμβάνει κυβέρνηση συνασπισμού της αντιπολίτευσης, με τους νεοναζί να έχουν εξέχοντα ρόλο, αφού είναι οι κυρίαρχοι στο «δρόμο» αλλά και οι άμεσοι συνεργάτες των αμερικανών, και με επικεφαλή τον «φιλοευρωπαίο» Ποροσένκο. Αναβαθμισμένο ρόλο έχει πλέον και ο τραπεζίτης Γιατσενούκ, επικεφαλής του κόμματος της Τιμοσένκο όσο αυτή ήταν φυλακή, η οποία αποφυλακίζεται. Ο Ποροσένκο δείχνοντας αδυναμία να αντιδράσει στην προσάρτηση της Κριμαίας από τους Ρώσους, και να ελέγξει το αντάρτικο στα ανατολικά, αλλά κυρίως γιατί προσπαθώντας να μετριάσει τις απώλειες, υπογράφει αμέσως συμφωνία με την Ε.Ε ενώ παράλληλα αρνείται να κλείσει και αυτός την πόρτα στη Ρωσία, συνομιλεί μαζί τους (Ρώσους) για την τροφοδοσία της Κριμαίας με νερό και ηλεκτρισμό ενώ δεν προσπαθεί καν να την ανακαταλάβει (Κριμαία), συνομιλεί με τους Ρώσους για την διευθέτηση της κρίσης στα ανατολικά αναγνωρίζοντας ότι χωρίς αυτούς όση βοήθεια και να του παρέχουν οι δυτικοί δεν θα τα καταφέρει μόνος του, κλείνει συμφωνία για το αέριο μαζί τους κτλ, προσπαθεί να συνεχίσει την πολιτική που πραγματικά συμφέρει την άρχουσα πολιτική και οικονομική τάξη της Ουκρανίας, να ισορροπεί δλδ ανάμεσα σε Δύση και Ρωσία αποκομίζοντας και από τους δυο όσα περισσότερα μπορεί. Εδώ να πούμε ότι η τάξη των ολιγαρχών της Ουκρανίας δημιουργήθηκε εκμεταλλευόμενη της παραγωγικές υποδομές που είχαν δημιουργηθεί επι Ε.Σ.Σ.Δ και τους φυσικούς πόρους του κράτους της, χωρίς ακόμα και τόσα χρόνια μετά να φτιάξει δικές της νέες υποδομές. Φτάνουμε λοιπόν στο σημείο και ο πρόσφατα πλέον εκλεγμένος Ποροσένκο να κατηγορείτε, ακόμα και από κομμάτι της συμπολίτευσης του για συνδιαλλαγή και υποχωρητικότητα σε σχέση με τη Ρωσία. 

Απ΄όλα τα παραπάνω λοιπόν, αλλά και με πολλά παραδείγματα ακόμα, φαίνεται ξεκάθαρα ότι κανείς μέχρι τώρα, όσο και να ήθελε, δεν μπορούσε να κόψει τον ομφάλιο λώρο ανάμεσα στη Ρωσία και την Ουκρανία. Και δεν είναι μόνο ότι μια τέτοια κίνηση έθετε σε κίνδυνο την ίδια την ύπαρξη και επιβίωση των δυο χωρών, αλλά γιατί όλοι αργά ή γρήγορα ανακάλυπταν τις τεράστιες εκρηκτικές δυνάμεις για όλη την ευρύτερη περιοχή που έκρυβε μια τέτοια εξέλιξη. Δυνάμεις που απελευθερωμένες πλέον δημιουργούν καταστάσεις που είχε χρόνια να διαχειριστεί η Ευρωπαϊκή ήπειρος, και το πρώτο τους αποτέλεσμα είναι η δημιουργία δυο νέων Λαϊκών Δημοκρατιών 

Η αλήθεια είναι ότι σε αυτόν τον πρόσφατο γύρω αντιπαράθεσης ο Αμερικανικός παράγοντας φαίνεται να έχει διδαχθεί από της πρόσφατες αποτυχίες του στην περιοχή και παρουσιάζεται πιο ενισχυμένος, σε αντίθεση με τον ευρωπαϊκό που συνεχώς υποχωρεί (αγνοώντας ιστορικά διδάγματα π.χ Γερμανία). Έχει συνειδητοποιήσει πλέον ότι κανένας Ουκρανός πολιτικός, όσο αντιδραστικός και αν είναι, δεν πρόκειται να μπορέσει να ξεκόψει με τη Ρωσία, (το 40%-50% της λιανικής στο Χάρκοβο στηρίζεται στους Ρώσους που περνούν τα σύνορα, προσθέστε λοιπή βιομηχανία κτλ) επιστρατεύονται λοιπόν οι Ναζί, αφού δεν υπάρχουν τζιχαντιστές. Γνωρίζει όμως ότι και στρατιωτικά θα είναι δύσκολα τα πράγματα, αφού από το 2006 έχει αντιμετωπίσει στην Κριμαία, η ίδια η Αμερική, με της δικές της δυνάμεις την αποφασιστικότητα των Ρώσων για την περιοχή, (καταλήψεις και ανακαταλήψεις φάρων κτλ) γεγονός που και οι δυο πλευρές τότε αποσιώπησαν. Έχει όμως ισχυρά συμφέροντα στην περιοχή πλέον (ο υιός Μπάϊντεν είναι μεγαλοστέλεχος σε εταιρεία δικαιωμάτων ενεργειακών πόρων σε Κριμαία και Ντονμπάς) και δεν θα υποχωρήσει εύκολα. 

Γνωρίζουμε πλέον ότι από τον προηγούμενο Σεπτέμβριο, χρησιμοποιώντας την πάντα πρόθυμη Πολωνία, έχουν εκπαιδεύσει (Αμερικάνοι) πάνω από 80 στελέχη του Δεξιού Τομέα που κάνουν τελικά πάρα πολύ καλά την δουλεία τους στην πλατεία Μαϊντάν (η πλατεία ήταν «κλειστή» για τους μη μυημένους). Πλέον, αν και ο ίδιος ο Δεξιός Τομέας και το Σβόμποντα είναι εκτός βουλής, 8 στελέχη τους μετέχουν στην κυβέρνηση (συμμετείχαν στον συνασπισμό του αμερικανόδουλου κυρίως Γιατσενούκ αλλά και του Ποροσένκο) και πάνω από 43 στελεχώνουν θέσεις στον κρατικό μηχανισμό π.χ ο νέος διοικητής της αστυνομίας του Κιέβου είναι ο μέχρι πρότινος υπαρχηγός του ναζιστικού πολεμικού τάγματος «Αζόφ» που δρα εναντίων των ανταρτών στα ανατολικά. 

Ένα χρόνο μετά από την αρχή της κρίσης, είναι και για τους πιο αφελείς πλέον ξεκάθαρο ότι έχουμε μπροστά μας το εξής σχήμα. Από τη μια έχουμε ένα σχηματισμό κυβέρνησης στο Κίεβο που προσπαθεί να αλλάξει τον επί αιώνες προσανατολισμό της χώρας σε όλα τα επίπεδα, κοινωνικά, θρησκευτικά, πολιτικά, ιστορικά, εθνικά, και έχει επιλέξει για συμμάχους του τους νεοναζί σε αυτή την πορεία, έχοντας εξασφαλίσει την ενεργή «συναίνεση» Αμερικανών και Ευρωπαίων. Από την άλλη έχουμε μια από τα κάτω αντίδραση στην παραπάνω προσπάθεια, που σε άλλες περιοχές μπόρεσε να κατασταλεί από τη χούντα του Κιέβου π.χ Οδησσό, Χάρκοβο, αλλά και δυτικότερα π.χ Λβόφ, ενώ σε άλλες περιοχές όπως π.χ στα ανατολικά Ντονέτσκ, Λουγκάνσκ κατάφερε να αντισταθεί με αξιώσεις. Μια πολύ σημαντική διαφορά ανάμεσα στις περιοχές που δεν κατάφεραν (ακόμα τουλάχιστον) να αντιδράσουν όπως ίσως θα ήθελαν, και σε αυτές στα ανατολικά που πήραν τα όπλα για να προστατευθούν από τις επιδρομές των νεοναζί στην αντίδρασή τους στη χούντα του Κιέβου, είναι η μεγάλη συγκέντρωση οργανωμένου προλεταριάτου στις περιοχές αυτές (Ντονέτσκ, Λουγκάνσκ) που μπορεί και δίνει τον τόνο σε όλο αυτό που συμβαίνει εκεί. Έχει επιλέξει (τα αντάρτικο στις δύο αυτές περιοχές) για συμμάχους του κομμουνιστές αλλά και όλες τις εθνικότητες των περιοχών και όλων των θρησκειών. Το μουσουλμανικό τάγμα «Βοστόκ», το ελληνικό τάγμα (ο αρχηγός του είναι καταζητούμενος από το Κίεβο κατηγορώντας τον για τη πτώση του μαλαισιανού Μπόινγκ), το εβραϊκό τάγμα, η «Κόκκινη Φρουρά», οι τόσοι εθελοντές από Ισπανία, Τσεχία, Γερμανία, Σερβία, Ελλάδα, Τσετσενία, Ρωσία, Γαλλία, μας δίνουν μια σαφή εικόνα. 

Αυτοί που δυσκολεύονται να υποστηρίξουν μια γνήσια λαϊκή εξέγερση σαν αυτή που λαμβάνει χώρα αυτή την περίοδο στην Ανατ.Ουκρανία, θα πρέπει να επανεξετάσουν τα επιχειρήματά τους. Αν δεν κατανοούν το πόσο σημαντικό είναι τα σφυροδρέπανα (με όποιες προσλαμβάνουσες έχει γι’αυτά ο ντόπιος πληθυσμός) που υψώνονται νικηφόρα σ’αυτές τις περιοχές της Ευρώπης, μετά από τόσα χρόνια υποστολής των συμβόλων των κομμουνιστών, ή δεν βλέπουν την ύπαρξή τους, σίγουρα από κάτι έχουν τυφλωθεί και έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους. Όσοι προσπαθούν να εξισώσουν τον εκεί ρόλο των Αμερικανών και των Ρώσων, σκοπίμως αγνοούν, ή δεν γνωρίζουν ότι στην Ουκρανία διέμεναν ούτε λίγο ούτε πολύ 7,5 εκατομμυρίων Ρώσοι πολίτες (ρωσικά διαβατήρια) κυρίως στα ανατολικά, και η ρωσική γλώσσα που απαγόρευσαν οι Ναζί (μαζί με άλλες όπως και την ελληνική), ήταν η κατεξοχήν ομιλούμενη σε ποσοστό άνω του 70% στο σύνολο της Ουκρανίας (ο Δεξιός Τομέας δυσκολεύτηκε πολύ να βγάλει ανακοινώσεις στα ουκρανικά, οι πρώτες του ανακοινώσεις τον Φλεβάρη στο Μαϊντάν ήταν στα ρώσικα). Δεν έχουν φροντίσει να πληροφορηθούν ότι το μόλις σχεδόν 25 χρόνια Ουκρανικό κράτος δεν είχε ακόμη επικυρώσει (από τη βουλή του) την ένταξη της Κριμαίας στις τάξεις του ύστερα από τόσο διάστημα, και ουσιαστικά αποτελείται από 24 περιφέρειες συν την Αυτόνομη Περιφέρεια της Κριμαίας, γεγονός που εξηγεί και πολλά από την στάση όλων των εμπλεκομένων στην υπόθεση (αμηχανία Ουκρανίας και Δύσης, αποφασιστικότητα Ρωσίας, άμεσο δημοψήφισμα με μεγάλα ποσοστά). Αποτελεί μεγάλη απορία πως ένα κομμάτι που θέλει να αυτοαποκαλείται αριστερό ή επαναστατικό εν ’γένει, προτίθεται να κρατήσει στάση ουδετερότητας απέναντι σε μια χούντα που απαγορεύει τα Κ.Κ (είτε τιμούσαν το όνομά τους είτε όχι), προχωρεί σε διώξεις φυλετικές, κοινωνικές, θρησκευτικές, εθνικές, και γενικά ότι άλλο καθορίζει και χαρακτηρίζει τη στάση των νεοναζί (που είναι «νόμος» πλέον στην Ουκρανία), που θέλει να δέσει τη χώρα του με τις αλυσίδες του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε προς ίδιον όφελος. Απέναντι σε μια εξέγερση (κράτος πλέον) που είναι αν μη ‘τι άλλο ανεκτική σε κομμουνιστικά σύμβολα (αν δεν εμπνέεται από αυτά) και αυτοπροσδιορίζονται ως «Λαϊκές Δημοκρατίες», που έχουν συμπαραταχθεί στις τάξεις τους όλες οι μειονοτικές εθνότητες της περιοχής (Έλληνες, Εβραίοι, κτλ), όλες οι θρησκευτικές ομάδες (χριστιανοί, μουσουλμάνοι, κτλ), και δεν αποτελεί υπόθεση μόνο των κυρίαρχων ομάδων (π.χ χριστιανοί-Ρώσοι); Πως στέκεται σκεπτικά απέναντι σε ένα αντάρτικο που προχωρεί σε κοινωνικοποιήσεις (και όχι κρατικοποιήσεις) μονάδων παραγωγής (με αργό ή γρήγορο ρυθμό), αλλά πάντα σωστά στοχοπροσηλομένο ιεραρχώντας την περιουσία των ολιγαρχών (έχουν απαλλοτριωθεί ήδη τα 3 μεγαλύτερα εργοστάσια του Αχμέτωφ, του μεγαλύτερου ολιγάρχη στην Ουκρανία με μεγάλα ρωσικά ερείσματα και επιρροή); Όλοι όσοι έχουν την αυτοδιάθεση των λαών a la carte, και δεν βλέπουν τίποτα κοινό στην Ουκρανία το ’14 με την Ισπανία του ’36, που δεν θέτουν τα ίδια πρακτικά ερωτήματα (π.χ από πού εξοπλίζονται, ποιος τους βοηθάει, γιατί τους βοηθάει, τι εξυπηρετούν, τι είδους κοινωνικός μετασχηματισμός είναι κτλ), και για άλλες παρόμοιες και δυστυχώς ταυτόχρονες περιπτώσεις π.χ Κούρδοι-Κομπάνι κτλ, είναι παραπάνω από βέβαιο ότι θα είναι ανίκανοι να δώσουν διέξοδο, με «κοινωνική προοπτική» και εδώ. Όλοι αυτοί που διστάζουν να φωνάξουν «Νίκη στα όπλα των ανταρτών, ήττα στα τσιράκια των ΝΑΤΟικών», έχουν αποδεχτεί όλη την κυρίαρχη δυτική προπαγάνδα. Ανακαλύπτουν αντιμαχόμενους φασισμούς, ιμπεριαλισμούς, και οτιδήποτε άλλο τους ορίσουν τα δυτικά κέντρα εξουσίας, μόνο και μόνο για να αδρανοποιήσουν τις γραμμές του κινήματος. Δλδ μας λένε εν’ ολίγης ότι αντιφασιστικό αγώνα, ένοπλο, μέχρι τέλους, και με προοπτική νίκης μπορεί να διεξάγει μόνο μια κυβέρνηση π.χ αν θα το ήθελε το Κίεβο (το οποίο καλούν να τσακίσει και Ναζί και «ανατολικούς» π.χ Κ.Κ.Ουκρανίας και οι εδώ φίλοι του), ή οι φασίστες ενός άλλου κράτους βοηθούμενοι από αυτό το τελευταίο π.χ η Ρωσία και οι εκεί «πράκτορές» της. Και επειδή όλοι αναγνωρίζουν τις ομοιότητες της Ουκρανίας με την Ελλάδα, η εδώ μετάφραση που δίνουν είναι ότι τελικά μόνο ο Δένδιας και οι Αλβανοί ή Τούρκοι φασίστες μπορούν να διεξάγουν έναν «σοβαρό» αντιφασιστικό αγώνα. Ξεπουλάνε έτσι, μεγάλο κομμάτι της ελληνικής επαναστατικής προοπτικής. Ξεχνάνε ή δεν θέλουν να θυμούνται ότι στην πιο «παραγωγική» επαναστατική δεκαετία στη χώρα μας, του ‘40, η λέξη «ταξικό» δεν αναφέρονταν, αλλά τότε κάποιοι από δαύτους συντάσσονταν με τον «άξονα» για να χτυπήσουν την «γραφειοκρατική» Ε.Σ.Σ.Δ, έβλεπαν αυτοί και οι σύντροφοί τους στον Μπαντέρα στην Ουκρανία έναν ριζοσπάστη αντικαπιταλιστή που στρεφόταν ενάντια στον Στάλιν, και με χαρά πλήθαιναν τις τάξεις των Ναζί, μαζί του. Οι απόψεις αυτές έκαναν από καιρό την δυτική αριστερά να χαρίσει στους κατά τόπους φασίστες και ακροδεξιούς το αποκλειστικό δικαίωμα στα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, και τώρα πλέον το μετανιώνει. Δεν μπορούμε να αφήσουμε, θα πρόκειται για τεραστίων διαστάσεων λάθους στα όρια της προδοσίας, να παραχωρήσουμε στους φασίστες και τα δικαιώματα του αντιφασιστικού αγώνα. Πρέπει να το πιστέψουμε και εμείς για να πείσουμε και να οδηγήσουμε και τον υπόλοιπο λαό, ότι οι λαοί νικούν με το όπλο στο χέρι. Στη θολούρα τους ξεχνούν ότι το κυρίαρχο καθήκον στη χώρα τους είναι να καταφέρουν να κόψουν τον ομφάλιο λώρο που τη συνδέει (τη χώρα τους) με το ιμπεριαλιστικό σύστημα, και για τους έλληνες και την Ελλάδα αυτό είναι το ΝΑΤΟ και η Ε.Ε. άρα γι’αυτούς το ΝΑΤΟ, και οι σύμμαχοι του πρέπει να χάσουν στην Ουκρανία, εκτός αν δεν θέλουν ή δεν τους νοιάζει, και το μόνο που θέλουν είναι να επισκέπτονται και να είναι αλληλέγγυοι μόνο όπου επιτρέπει ο θείος Sam, παραμένοντας όμως «δάσκαλοι των επαναστάσεων των άλλων». Θα πρέπει να αναρωτηθούμε όλοι μας αν οι έλληνες κομμουνιστές θα μπορούσαν να δημιουργήσουν με επιτυχία τον ΕΛ.Α.Σ και το Δ.Σ.Ε αν δεν είχαν προηγουμένως αποκομίσει την πολύτιμη εμπειρία του ισπανικού εμφυλίου; 

Οι Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ, με τον τρόπο που διαχειρίστηκαν την μέχρι τώρα πορεία της εξέγερσής τους (χρόνος που εκδηλώθηκε, τρόπος, κτλ), η σεμνή αλλά αποφασιστική άρνηση στον Πούτιν σχετικά με τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος (ο Πούτιν τους είχε καλέσει να μην προχωρήσουν σε δημοψήφισμα για ανεξαρτησία, το Χάρκοβο τον υπάκουσε, ενώ Ντονμπάς και Λουγκάνσκ προχώρησαν τελικά κόντρα στην θέληση της Μόσχας), ο τρόπος που διαχειρίστηκαν την απομάκρυνση στρατιωτικών και πολιτικών από τις τάξεις τους (Στρέλκοφ, Μποροντάι, κτλ) αμφιβόλων επιδιώξεων, η αντεπίθεση που έκαναν μόλις απομάκρυναν τους παραπάνω, η ωριμότητά τους στην συμφωνία ειρήνης στο Μίνσκ, οι εκλογές και οι πολιτικές διεργασίες στο εσωτερικό τους (οι εκλογές έγιναν σε πλήρη καθεστώς πολεμικών εμπλοκών και παρόλο αυτά είχαν πολύ μεγάλη συμμετοχή, ο κάθε υποψήφιος έπρεπε να έχει συγκεντρώσει 1000 υποστηριχτικές υπογραφές, να είναι μόνιμος κάτοικος της περιοχής τουλάχιστον 10 χρόνια κτλ, οι κοινωνικοποιήσεις, η έντονη παρουσία κομμουνιστών κτλ), μας επιβάλουν να τους δείξουμε πλήρη εμπιστοσύνη, και όσον αφορά την στρατιωτική τους επιτυχία αλλά πολύ περισσότερο για τον πολιτικό τους προσανατολισμό. Είναι καθήκον της ελληνικής αριστεράς (συνολικότερα της δυτικής αριστεράς) να μετρήσει την διεθνιστική της αλληλεγγύη, την συντροφική συμπαράταξή της, τις δυνάμεις της, με υλικούς όρους. Είναι επιτακτική ανάγκη για όσους φιλοδοξούν να παίξουν και εδώ έναν αντίστοιχο ρόλο, να «δουν το μπόι τους» αναφορικά με την Ουκρανία, σε πρακτική βάση πλέον, με συγκεκριμένη στόχευση και αποτελέσματα. Όποιος δεν «βρίσκει» τίποτα στην Ουκρανία, δεν θα δημιουργήσει ποτέ τους όρους της νίκης πουθενά. 

Γράφει « ΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΜΠΑΚ»