Η μονοδιάστατη ελληνική εξωτερική πολιτική των διπλών προτύπων

Την προηγούμενη Δευτέρα 5 Ιουλίου ο Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας βρισκόταν στην Ουκρανία. Η χώρα αυτή στην οποία μαίνεται ένας εμφύλιος πόλεμος στα ανατολικά της, φιλοξενεί αυτές τις μέρες μια μεγάλη ΝΑΤΟική άσκηση, την μεγαλύτερη των τελευταίων 20 χρόνων (χωρίς να είναι μέλος της συμμαχίας). Αρχικώς, διέρρευσε πως το πρόγραμμα του Έλλην υπ. εξ. περιελάβανε και συνάντηση με τον πρόεδρο της χώρας Zelensky, έναν πρώην κωμικό ηθοποιό που απέκτησε δημοσιότητα μέσω της γνωστής πλατφόρμας You Tube. Κάτι τέτοιο όμως δεν κατέστη δυνατό λόγω επιβαρυμένου προγράμματος του τελευταίου! 

Η αλήθεια είναι ότι όντως το πρόγραμμα του κ. Zelensky είναι πολύ «φορτωμένο» αυτές τις μέρες. Να σκεφτεί κανείς ότι μόλις την προηγούμενη μέρα στις 4 Ιουλίου, Ημέρα του Πολεμικού Ναυτικού της Ουκρανίας, δεν πρόλαβε να «χωρέσει» στο πρόγραμμά του κάποια επίσκεψη σε ένα Ουκρανικό πλοίο. Μόλις και μετα βίας κατόρθωσε να επισκεφτεί το USS Ross, ένα Αμερικάνικο καταδρομικό, στο λιμάνι της Οδησσού.

Στη σειρά επαφών λοιπόν που είχε με τους ομολόγους του ο Έλλην Υπουργός Εξωτερικών καθώς και με τον πρόεδρο του τοπικού κοινοβουλίου δεν παρέλειψε να τονίσει στις 5 Ιούλιου, ότι η χώρα μας στηρίζει την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας. Δεν ξέρουμε βέβαια εάν η τελευταία στηρίζει και τη δική μας.  Ταυτοχρόνως (5 Ιουλίου) η Ουκρανία δήλωνε ότι Ρωσικές Ένοπλες Δυνάμεις στα ανατολικά της σύνορα παραβιάζουν το καθεστώς κατάπαυσης του πυρός…;;; Ο Έλλην Υπουργός Εξωτερικών δεν παρέλειψε επίσης να επιπλήξει την Ουκρανία  «…όταν η Ουκρανία δεν ευθυγραμμίζεται όπως κάθε χώρα, η οποία θέλει να ενισχύσει τον σύνδεσμό της με την Ε.Ε., με τις αποφάσεις της κοινής εξωτερικής πολιτικής της Ένωσης. Και μάλιστα, όσον αφορά ενέργειες που παραβιάζουν κυριαρχία και κυριαρχικά δικαιώματα χωρών-μελών της Ένωσης και αντιβαίνουν στο διεθνές δίκαιο…». Παρέλειψε όμως να την επιπλήξει για την κατάφορη παραβίαση των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών που συντελούνται στη χώρα αυτή τα τελευταία χρόνια.

Η Ελληνική διπλωματία, προφανώς, και δεν ήθελε να θυμίσει στην Ουκρανική πλευρά πως σφαγές και εικόνες ατιμώρητων εγκλημάτων, όπως αυτές των γεγονότων στις 2 Μάϊου το ΄14 στο Σπίτι των Συνδικάτων στην Οδησσό, το Κατύν της Οδησσού όπως έμεινε γνωστό πλέον, δεν συνάδουν με το ευρωπαϊκό ιδεώδες. Ο κατάλογος όμως είναι πολύ μεγάλος, τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Την περίπτωση του Όλεγκ Μουζίκα (πολιτικό πρόσφυγα πλέον στην Γερμανία) επιζών από την παραπάνω κτηνωδία ή τον δολοφονημένο δημοσιογράφο Oles Buzina; Pavel Volkov, Sergey Olegovich Yudaev, Alexei Samoilov, Andrey Alexandrovich Gozhy, Kirill Vyshinsky, Vasily Muravitsky, Ruslan Kotsaba, Aleksandr Bondarchuk, Anatoly Mayevsky, Dmitry Vasilets, Vladimir Skachko, Miroslava Berdnik, Igor Guzhva, Dmitry Gubin. Ο παραπάνω είναι μόνο ένας μικρός κατάλογος με ονόματα περιπτώσεων δημοσιογράφων κυρίως, καθώς και ακαδημαϊκών και γενικά προσωπικοτήτων της αντιπολίτευσης.  Για την κάθε μια ξεχωριστά, η Ουκρανία θα έπρεπε ίσως να έχει καταδικαστεί τουλάχιστον για παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Εάν όντως ενδιαφερόταν για τα δικαιώματα αυτά η Ε.Ε, θα έπρεπε να ορίσει αυστηρές κυρώσεις έναντι της χώρας αυτής.  Η Ουκρανία όμως δεν αντιμετωπίζεται σαν άλλες χώρες…..βλέπε πρόσφατα Λευκορωσία. Στα παραπάνω η χώρα μας έχει έναν ακόμα λόγο για να ενδιαφέρεται και να ζητά εξηγήσεις αναφορικά με τις προόδους δικαστικών ερευνών, (εάν πραγματοποιούνται βεβαίως), και αυτός είναι η περίπτωση του επίσης δολοφονημένου Φ. Κοσσέ, από την Καλλιθέα της Αττικής.

Ο υπουργός ο οποίος επι των ημερών του συνελήφθη η Χρυσή Αυγή, ταξιδεύοντας ως επικεφαλής πλέον της Ελληνικής διπλωματίας στην χώρα στην οποία παραστρατιωτικές ομάδες, όπως τα τάγματα Azov και Tornado. Καθώς και κόμματα όπως ο Δεξιός Τομέας, (στα οποία μπροστά τους η Χρυσή Αυγή ομοιάζει με παρέα κακομαθημένων σχολιαρόπαιδων) κυριολεκτικά κρατικοποιούνται και θεσμοποιούνται, ίσως θα έπρεπε να βρει να πει κάτι παραπάνω επ΄ αυτού. Εκτός αν οι Ναζί θεωρούνται ότι είναι «αγωνιστές» της «ελευθερίας» σε κάποιες χώρες…..επίσης βλέπε πρόσφατα Λευκορωσία (ή και Ρωσία με υπόθεση Ναβάλνυ). Δυστυχώς για το παραπάνω δικαιούμαστε να έχουμε σχηματίσει την άποψη ότι συμβαίνει, αναλογιζόμενοι το γεγονός ότι η ελληνική αντιπροσωπεία κατά την παραμονή της στη χώρα αυτή έλαβε μέρος σε forum για τα 30 χρόνια ανεξαρτησίας της Ουκρανίας!!!!!... όπως λεγόταν. Προσπαθώντας να κάνει κάποιος την ιστορική σύνδεση στο παραπάνω σίγουρα θα βρεθεί σε αδιέξοδο. 

Το 1654 ακόμα, δεν υπάρχει καμία Ουκρανία, η Ράντα του Περεγιασλάβ (είδος κοινοβουλίου της εποχής) αποφάσισε την επανένωση της Μικράς Ρωσίας (όχι της Ουκρανίας) με τη Ρωσία. Ο όρος Ουκρανία εμφανίζεται ως όνομα περιοχής, την περίοδο των Μπολσεβίκων, στη Ρωσία.  Ο ρώσικος λαός χωριζόταν, όπως και σήμερα, στους Μικρορώσους, στους Μεγαλορώσους, και τους Λευκορώσους. Ο «εφευρέτης» της Ουκρανίας, ο Πετλιούρα θα δολοφονηθεί στο Παρίσι το 1926 από ένα Εβραίο εμιγκρέ ο οποίος ήθελε να εκδικηθεί για τα θύματα των πογκρόμ κατά των Εβραίων που διοργάνωσε η συμμορία του Πετλιούρα. Θα έλεγε κανείς ότι με ένα ειρωνικό τρόπο μέσα στο πέρασμα της Ιστορίας το όνομα της Ουκρανίας είναι συνώνυμο του αντισημιτισμού και της ρωσοφοβίας. Στη συνέχεια η Ουκρανία εμφανίζεται ως μια από τις πέντε διοικητικές περιοχές στις οποίες θα χώριζε την κατεκτημένη Σοβιετική Ένωση ο Χίτλερ. Σε αυτό τον σχεδιασμό, του Χίτλερ, για πρώτη φορά γίνεται λόγος για αποκοπή της χερσονήσου της Κριμαίας από την υπόλοιπη Ρωσία. Παραδόξως τελικά αυτό το έκανε 11 χρόνια μετά την λήξη του πολέμου ο ίδιος ο τότε ηγέτης της Ε.Σ.Σ.Δ, Χρουτσώφ. Ανεξαρτησία λοιπόν από ποιόν και πότε; Προφανώς το Ιστορικό παρελθόν που ψάχνει τις ρίζες του το κράτος αυτό είναι η διοικητική περιφέρεια επι χιτλερικής κατοχής. Μόνο έτσι μπορούν να εξηγηθούν και ηρωοποιήσεις προσωπικοτήτων όπως ο Ναζί Στεπάν Μπαντέρα που λαμβάνουν χώρα στην σημερινή  Ουκρανία. Παρεμπιπτόντως ο τελευταίως δολοφονήθηκε στο Μόναχο το 1959 !!! 

Τα παραπάνω φυσικά δεν είναι τα μόνα που δεν έλαβε υπ΄όψιν της η ελληνική διπλωματική αποστολή. Υπάρχουν αρκετά διμερή προβλήματα για τα οποία δεν ακούσαμε τίποτα. Όπως για παράδειγμα η αδυναμία παράδοσης τελικά, από πλευράς της Ουκρανίας σημαντικού πολεμικού εξοπλισμού προς τη χώρα μας. Οι στέρηση του δικαιώματος των εκεί ομογενών να μιλούν τη γλώσσα μας. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τους ρωσόφωνους. Την επαναφορά του ελληνικού προξενείου στην Μαριούπολη (αν μπορεί να εγγυηθεί για την ασφάλεια του το Ουκρανικό κράτος). Σε κάθε περίπτωση όμως πρέπει να βρεθεί λύση μιας και σε αυτή την περιοχή είναι ο κύριος όγκος των Ελλήνων ομογενών (σχεδόν 100.00) και είναι ανέφικτο να ταξιδεύουν εκατοντάδες χιλιόμετρα στην άλλη άκρη της χώρας για απλές υποθέσεις τους. Επίσης αναφορικά με όσους πολίτες κατάγονται από τις περιοχές στα ανατολικά τις οποίες δεν ελέγχει εδώ και καιρό το Κίεβο, και διαμένουν στην Ελλάδα (μεγάλο αν όχι το μεγαλύτερο ποσοστό των Ουκρανών μεταναστών στη χώρα μας), πως θα ανανεώνουν έγγραφα και πως θα μπορούν να ταξιδεύσουν πίσω στα σπίτια τους; Οι Έλληνες ομογενείς, επίσης στα ανατολικά που δεν ελέγχει το Κίεβο, υπάρχει περίπτωση να βοηθηθούν από τη χώρα μας να διαφύγουν από τις περιοχές που μαίνεται ο εμφύλιος, με δημιουργία αντίστοιχων διαδικασιών όπως για παράδειγμα με τους παλιννοστούντες από την Ε.Σ.Σ.Δ τη δεκαετία του ΄90; 

Η Ουκρανία κατέχοντας μια πλούσια σοβιετική κληρονομιά, διαθέτει όντως μια ευρεία βιομηχανική και ερευνητική βάση. Δυστυχώς δεν μπορούμε να πούμε ότι τα τελευταία 30 χρόνια της «ανεξαρτησίας» της αναπτύχθηκε αυτή η βάση περαιτέρω. Είναι όμως αρκετή για να βοηθηθεί και να βρει τα δικά της «πατήματα» η ελληνική, κυρίως πολεμική, βιομηχανία και έρευνα. Κάτι αντίστοιχο πράττουν εξάλλου και πολλές άλλες πιο εξελιγμένες χώρες από την Ελλάδα στον τομέα αυτό. Από την Τουρκία μέχρι την Κίνα ακόμα και την Αμερική, όλοι επιδιώκουν να έχουν προνομιακή πρόσβαση στην κατά τα άλλα «παρωχημένη» και «ξεπερασμένη» πρώην σοβιετική τεχνολογία, μέσω της «ανεξάρτητης» πλέον Ουκρανίας. Αυτός λοιπόν είναι άλλος ένας τομέας για τον οποίο δεν ακούσαμε τίποτα. Αντιθέτως ακούσαμε ότι «….η Ελλάδα είναι, και θα είναι πάντα, πρόθυμη να βοηθήσει την Ουκρανία στις ευρωπαϊκές φιλοδοξίες της. Πιστεύουμε ότι ανήκετε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δίπλα μας…», προς όφελος τρίτων να προσθέσουμε εμείς σκωπτικά.

 Η Ουκρανία είναι μια ορθόδοξη χριστιανική χώρα όπως και η Ελλάδα. Η Λαύρα του Κιέβου είναι ένας από τους σημαντικότερους Ναούς της παγκόσμιας Ορθοδοξίας. Υπάρχουν όμως πράγματα στο θρησκευτικό πεδίο για τα οποία δεν μπορεί να υπερηφανεύεται η χώρα αυτή. Το πρώτο, κυριότερο για το δόγμα μας, είναι η ευρεία εξάπλωση στην Ουκρανία της ουνίας. Το δεύτερο είναι ότι αυτή την στιγμή στην Ουκρανία λαμβάνει χώρα ένας αδιανόητος για τα ευρωπαϊκά δεδομένα χριστιανικός διωγμός. Ανάμεσα στις ορθόδοξες μητροπόλεις της χώρας, διεξάγεται ουσιαστικά ένας πόλεμος με αφορμή τον πρόσφατο τόμο αυτοκεφαλίας τον οποίο παραχώρησε το Οικουμενικό Πατριαρχείο, σε επικεφαλής εκκλησιών τους οποίους είχε το ίδιο πριν μερικά χρόνια αφορίσει !!!!. Οι βιαιότητες θυμίζουν σε εύρος και ένταση μεσαιωνική Ευρώπη ή ακραίους μουσουλμάνους τύπου ISIS. Το γεγονός ότι το επίσημο Ουκρανικό κράτος, ουσιαστικά παίρνει θέση σε αυτές τις ακρότητες, οι οποίες πρωτίστως υποκινούνται από πολιτικό και γεωπολιτικό υπόβαθρο και δευτερευόντως από θρησκευτικό αίσθημα, είναι άλλος ένας λόγος να απολογηθεί η Ουκρανία για την περιστολή των ατομικών ελευθεριών, και να επιπληχθεί σκληρά.

Για την «τύχη» δε των υπόλοιπων μειονοτικών ομάδων στην Ουκρανία, ούτε λόγος, είτε έχουν να κάνουν με θρήσκευμα και καταγωγή είτε με σεξουαλική συμπεριφορά. Το κράτος των υμνητών των Ναζί του Μπαντέρα γνωρίζει πολύ καλά πως πρέπει να τους συμπεριφερθεί, dnaικά θα έλεγε κάποιος. Σε αυτό το καθεστώς δηλώνει η ελληνική διπλωματία ότι θα παράσχει βοήθεια στις επιλογές του. Μιλώντας λοιπόν η ελληνική διπλωματική αποστολή για a la carte επιλογές οι οποίες δεν μπορούν αν γίνονται αποδεκτές, καλό θα ήταν μαζί με την Ουκρανία να συμπεριλάβει και την ίδια, αναφορικά με το αντιρατσιστικό και αντιναζιστικό της αίσθημα. Επίσης θα πρέπει να διευκρινίσει (η ελληνική διπλωματία) εάν σέβεται μόνο την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας ή και άλλων χωρών, πιο γειτονικών, όπως η Σερβία για παράδειγμα. Μήπως είναι a la carte συναίσθημα και αυτό; Προφανώς. Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς μια υποτιθέμενη αναγνώριση του Κοσόβου, και ταυτόχρονη υπεράσπιση των δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας έναντι της παράνομης τουρκικής κατοχής. Η προσήλωση στο διεθνές δίκαιο και τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ δεν είναι a la carte, σίγουρα κύριοι. Η (αναθεωρητική) στάση αυτή της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας παραβλέπει ότι το άρθρο 135 της απόφασης 1244 μιλάει για κυριαρχία της Σερβίας. Με απλά λόγια δηλαδή αυτό που υποστηρίζουμε ως διεθνές δίκαιο στην Κύπρο το αναιρούμε με διασταλτικές νομικές παρερμηνείες για τη Σερβία. Αναγνώριση του δικαιώματος της αυτοδιάθεση των αλβανοφώνων του Κοσόβου αλλά όχι των κατοίκων της Κριμαίας, είναι ένα άλλο παράδειγμα διπλών προτύπων στην (αναθεωρητική) εξωτερική πολιτική της Ελλάδας. 

Τέλος δεν πρέπει να μας διαφεύγουν τα εξής. Οι ελληνική μετανάστευση προς περιοχές όπως η Οδησσό, η κριμαϊκή χερσόνησο, κ.τ.λ, έγιναν από τους τους Έλληνες στα πλαίσια της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Οι Έλληνες ίδρυσαν την Φιλική Εταιρεία σε έδαφος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, στην Οδησσό, η Ουκρανία δεν υπήρχε τότε. Η ανάδυση στην επιφάνεια μιας ουκρανικής κρατικής οντότητας δημιουργήθηκε και στηρίχθηκε από την συλλογική Δύση, ως υπόθεση διχασμού του ενιαίου ρωσικού κόσμου. Ώστε να χάσει ο τελευταίος τα κυριότερα ευρωπαϊκά του ερείσματα. Κάθε φορά που η Ελλάς συντασσόταν με «συμμάχους» έναντι του ρωσικού κόσμου στα εδάφη της σημερινής Ουκρανίας, και όχι μόνο, τα αποτελέσματα ήταν ολέθρια για τον ελληνισμό και το Ελληνικό κράτος το αμέσως επόμενο διάστημα. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η εκστρατεία των «συμμάχων» του 1919 στην Κριμαία και η ελληνική συμμετοχή σε αυτήν. Για την Ελλάδα ακολούθησε η καταστροφή του 1922. Αυτό που δεν είναι ευρέως γνωστό είναι ότι τότε η κυβέρνηση Βενιζέλου εκστράτευε ενάντια σε ένα κράτος που μόλις του είχε χαρίσει τα δάνεια τα οποία του οφείλονταν. Η νέα διοίκηση των Μπολσεβίκων που είχε πάρει την εξουσία είχε προβεί σε διαγραφή των χρεών από δάνεια προς την Ρωσική Αυτοκρατορία, κυρίως από μικρότερα κράτη. Ένα από τα κράτη που επωφελήθηκαν ήταν και η Ελλάδα τότε. Έναντι αυτού του κράτους εκστράτευε ο ελληνικός στρατός με πρόσχημα την διασφάλιση του εκεί ελληνικού πληθυσμού.     

Νικ. Γκλεζάκος

Δημοσιεύτηκε (εκτενή αποσπάσματα) στις 10/7/2021 στο The Press Project

Αναδημοσιεύσεις

• Η μονοδιάστατη ελληνική εξωτερική πολιτική των διπλών προτύπων | Κοσμοδρόμιο (kosmodromio.gr)
• Η μονοδιάστατη ελληνική εξωτερική πολιτική των διπλών προτύπων | Δρόμος Ανοιχτός - Πρωτοβουλία για την συγκρότηση πατριωτικού - δημοκρατικού μετώπου (dromosanoixtos.gr)
• Η μονοδιάστατη ελληνική εξωτερική πολιτική των διπλών προτύπων | Ελεύθερη Λαική Αντιστασιακή Συσπείρωση (wordpress.com)
• Η μονοδιάστατη ελληνική εξωτερική πολιτική των διπλών προτύπων - The Press Project | PENYPENY.GR
• Η μονοδιάστατη ελληνική εξωτερική πολιτική των διπλών προτύπων (endonskapt3.blogspot.com)
• Καταγγειλτε blog: Η μονοδιάστατη ελληνική εξωτερική πολιτική των διπλών προτύπων (kataggeilte.blogspot.com)